آموزش به زبان فارسی

مهدی بهلولی،روزنامه آرمان،8 اسفند 92

چندی است که بحث زبان مادری و آموزش آن در مدرسه ها،به یکی از بحث های کمابیش داغ  در رسانه های کشور تبدیل شده است. اگر از مخالفان این بحث بگذریم- که از بنیاد با طرح آموزش زبان مادری مخالف اند و  گویا چندان پرشمار هم نیستند- در میان موافقان آموزش زبان مادری،مساله ای مهمی که خود محل بحث و گفت و گو است این است که آیا در اجرای این برنامه،همه ی آموزش باید به زبان مادری باشد و یا نه آموزش باید به زبان رسمی کشور(زبان فارسی)انجام پذیرد و زبان مادری هم باید در کنار درس های دیگر آموزش داده شود. این نگارنده از موافقان آموزش به زبان فارسی است. البته گاهی آموزش به زبان مادری،محدود به یکی دو سال نخست آموزش و آن هم در برخی منطقه های ویژه می گردد که کودکان در برقراری ارتباط با زبان رسمی،دشواری های بسیار دارند. روشن است که این بحث،با آموزش همه ی درس های همه ی پایه ها در سراسر کشور به زبان مادری،فرق می کند. 

عضو کانون فرهنگیان شیراز طرح کرد: انتقاد از ارسال گزارشات مجعول توسط مدیران آموزش و پرورش

 

ایلنا :  لزوم ارسال گزارشات متعدد در زمینه‌های آموزشی و پرورشی باعث شده است که مدیران به دلیل کمبود وقت به گزارش سازی روی بیاورند.

عضو کانون فرهنگیان شیراز گفت یکی از مشکلات امروز مدیران آموزش و پرورش، ارسال گزارشات مجعول است.

«محمدتقی سبزواری» در این باره به ایلنا گفت: لزوم ارسال گزارشات متعدد در زمینه‌های آموزشی و پرورشی باعث شده است که مدیران به دلیل کمبود وقت به گزارش سازی روی بیاورند.

وی ادامه داد: اگر آموزش و پرورش بر ارسال گزارشات ساختگی اصرار دارد می‌تواند در آینده پست معاون مکاتبات را در مدارس ایجاد کند. این معاونت می‌تواند بار کاری مسئولان مدرسه را کاهش دهد و مسئولان بالادستی را راضی نگه دارد.

وی با انتقاد از تشکیل مستمر جلسات شورای دبیران و انجمن اولیای مربیان بدون حصول نتیجه مناسب، تصریح کرد: درخواست‌های متعدد در حوزه پرورشی به حدی زیاد است که انسان فکر می‌کند کارکنان اداری آموزش و پرورش به جای کیفیت بخشی به امور، وقتشان را با انجام کارهای کمی پر می‌کنند.

این فعال صنفی معلمان با اشاره به حجم سنگین مطالب درسی و اصرار مدیران برای کسب رتبه‌های بر‌تر آموزشی علی الخصوص در مدارس شهری و مدارس خاص، افزود: حجم بالای برنامه‌های آموزشی، زمانی برای فعالیت‌های فوق برنامه مانند مانور زلزله، آتش نشانی و یا مشارکت دانش آموزان در فعالیت‌هایی همچون بهداشت یاری باقی نگذاشته است.

به گفته سبزواری، عملکرد بسیج دانش آموزی با نظرات رهبری در تضاد است زیرا بسیج دانش آموزی طبعا باید نماد صداقت، تعاون، همکاری و آمادگی برای دفاع از ارزش‌ها باشد ولی در حال حاضر، عضویت در بسیج دانش آموزی به شیوه‌ای برای کسر خدمت سربازی تبدیل شده است.

عضو کانون فرهنگیان شیراز با بیان اینکه حجم خواسته‌های آموزشی با فعالیت‌های پرورشی متناسب نیست، اظهار کرد: دانش آموزان بین ۳۰ تا ۳۶ ساعت در مدارس حضور دارند. حجم مطالب آموزشی نیز زیاد و سنگین است. از طرفی اصرار بر انجام فعالیت‌های پرورشی و فوق برنامه زیاد است اما تنها چیزی که در برنامه ریزی‌های آموزشی دیده نمی‌شود، تربیت است. مدرسه بعنوان یک نهاد تأثیر گذار، ایجاد ارزش‌های اخلاقی در میان دانش آموزان را‌‌ رها کرده است. 

http://ilna.ir/news/news.cfm?id=148694

ایدز و آموزش پیشگیری از آن در مدرسه!

محمدرضا نیک نژاد،روزنامه ی آرمان،6 اسفند 92

به گفته کاربدستان بهداشتی،موجِ چهارمِ ایدز شتابان رو به سوی کشور نهاده است. کارشناسان این موج ها را پیامد آمیزش های جنسی و اعتیاد می دانند که نسبت به گذشته شمار بیشتری از بیماران را در بر می گیرد و برخلاف موج های پیشین،ویژگی هایی دارد که آن را گسترده تر و نیازمند برنامه ریزهای ژرف تر و سنجیده تر می نماید. کارشناسان با نگرش علمی- تجربی بیش از دو دهه در گیری با ایذر،یگانه روش مبارزه با این بیماری را بالا بردن آگاهی شهروندان می دانند. آمارها نشان می دهند که 46/1 (چهل وشش و یک دهم) درصد از بیماران در بازه سنی 25 تا 35 سال اند. با به حساب آوردن 5 تا 10 سال دوره نهفته بیماری،اهمیت پیشگیری از راه آموزش و آگاه سازی نوجوانان 5 تا 14 سال را دو چندان می کند. آموزش این گروه سنی،در خانواده و مدرسه انجام پذیر است. اما بیشتر خانواده ها،چندان با این بیماری یا آشنا نیستند و یا آغاز گفتگو درباره راه های انتقال بیماری،آنها را به لکنت زبان می اندازد. در بیشتر کشورهای پیشرفته،وظیفه آشناسازی نوجوانان با رفتار و بیماری های آمیزشی بر عهده آموزش و پرورش است. زیرا بر این باورند که اگر این آشنایی در گروه هم سالان و بدون پایش انجام پذیرد، کودکان را دچار گرفتاری های جسمی- روانی خواهد نمود. 

اما گفتگو درباره رشد جسمی- جنسی همواره چه برای برنامه ریزان و چه برای آموزگاران دشوار بوده است. این دشواری ها، سن نوآموزان، چگونگی طرح رفتارهای بلوغ در کلاس و هراس از آشنایی زودهنگام آنها را در بر می گیرد. بخشی از این ترس به واکنش پدر و مادرها بر می گردد. همه می دانیم که سن آشنایی بیشتر نوجوانان با رفتارهای آمیزشی،نخستین سال های دوره راهنمایی و چه بسا زودتر است. تاکنون در آموزش وپرورش برنامه ای فراگیر برای آشنایی نوجوانان با بیماری وجود نداشته و تنها به چسباندن چند بروشور و نمایه دیواری بسنده شده است. 

گزارش دیدار نمایندگان تشکل های فرهنگیان با وزیر آموزش و پرورش

از تارنگار "حقوق معلم"

 جلسه ی دیدار نمایندگان تشکل های صنفی و سیاسی فرهنگیان با وزیر آموزش و پرورش صبح روز پنجشنبه یکم اسفند 1392 برگزار گردید. در این دیدار دکتر علی اصغر فانی وزیر آموزش و پرورش دولت تدبیر و امید و علیرضا جدایی رییس  مرکزاطلاع رسانی و  روابط عمومی، میزبان نمایندگان کانون صنفی معلمان ایران، سازمان معلمان ایران، انجمن اسلامی معلمان ایران، مجمع فرهنگیان ایران اسلامی، مجمع علمی تخصصی مدیران و کانون مدرسان دانشگاه فرهنگیان بودند. در این دیدار نمایندگان تشکل ها به بیان دغدغه های صنفی، ارائه ی پیشنهادات و انتقادات، نقد انتصابات و سیاست های وزارتخانه و بیان مشکلات معلمان پرداختند.

      اسماعیل عبدی دبیرکل کانون صنفی معلمان ایران از استخدام های خارج از ضوابط و ورود افرادی از دولت پیشین به بدنه ی آموزش و پرورش زیر نام نیروهای خدماتی و تبدیل شدن آن ها به نیروهای آموزشی انتقاد کرد و از وزیر آموزش وپرورش پرسید: برنامه ی وزارتخانه برای برخورد با این افراد چیست؟ عبدی پیشنهاد کرد که با رفع تبعید ظالمانه از نبی الله باستان فارسانی، محمد توکلی و علی صادقی و آزادی معلمان زندانی که احکامشان سیاسی و با نفوذ و دخالت دولت احمدی نژاد صادر شده و هموار کردن ادامه ی فعالیت اجتماعی و کاری عبدالله مومنی، محمد داوری ، رسول بداقی و سید محمود باقری پس از آزادی از زندان، رسیدگی به وضعیت معلمان ممنوع التدریس و بازنشسته ی اجباری، رفع فضای امنیتی از آموزش و پرورش به ویژه از کردستان(با آزادی و شروع به کار مسعود کردپور و مختومه کردن پرونده های فعالان صنفی) یک آشتی ملی در آموزش و پرورش ایجاد شود. 

زنگ گفت و گو و کتابخوانی،و چالش های پیش رو

مهدی بهلولی،روزنامه جام جم،4 اسفند 92

 ویژگی های اخلاقی و منش های انسانی همچون سخت کوشی،صرفه جویی،از خود گذشتگی،استقلال،رواداری و احترام به دیگران،احساس مسئولیت،و حرف شنوی را درنظر بگیرید. اگر از شما بپرسند که در پرورش فرزندان خود کدام یک را در اولویت نخست می گذارید و مایلید که نهادهای فرهنگی و سیاسی کشور- و از آن میان آموزش و پرورش- به کدام یک بیشتر بپردازند،پاسخ تان چیست؟  در یکی از واپسین نظرسنجی های جهانی،که در سال 2013 و در 27 کشور،و از آن میان : آرژانتین،استرالیا،برزیل،آمریکا،چین،آلمان،کره جنوبی،ایتالیا و هند انجام پذیرفت 75 درصد شرکت کنندگان اعلام نمودند که رواداری و احترام به دیگران،ویژگی های اخلاقی هستند که برای فرزندان خود بیش از دیگر ویژگی ها می پسندند.  ناگفته پیداست که در کشورهای مردمسالاری،میان دیدگاه های مردمی و دیدگاه های دولتی،چندان هم نمی توان تفاوت گذاشت. از این رو می توان گفت که رواداری و احترام به دیگران،هم اکنون و در سراسر جهان- چه در میان مردم و چه در میان بسیاری از سیاست مداران و دولت ها- ارزش هایی با فراگیری بسیار گسترده ای می باشند. پس شگفت انگیز نیست که در نوشتار و جستارهای آموزشی جهان نیز،پرداختن به ارزش هایی اینچنین،و راه و روش های پرورش کودکانی- و در واقع شهروندانی- روادار و ارج گذار به حقوق و باور و شخصیت دیگران،موضوعی باب و جاافتاده است. 

امکانات مدارس را برای مواجهه با حوادث دریابیم

عزت اله مهدوی،روزنامه ی اعتماد،4 اسفند 92

دیگر شکی نداریم که قابلیت هر بخشی از بدنه دستگاه اجرایی را می‌توان با عیار توجه به مساله پیشگیری‌های لازم و ضروری برای حوادث سنجید.

البته محدوده مرئی و نامرئی این پدیده آنقدر گسترده است که تعیین کمی و کیفی آن از دشوارترین کارها شمرده می‌شود. بعضی اوقات حوادثی پیش می‌آید که میزان اراده و فعالیت دست اندر کاران را برملا می‌کند و همچون سنگ افسانه‌یی فلاسفه، قضاوتی فوری در این باره به ناظران می‌بخشد. حادثه‌های تلخ آتش‌سوزی از این دستند.

باید بپذیریم که «آموزش و پرورش» و مقوله «امنیت و امکانات» به هم گره خورده‌اند. ما برای ساعات متمادی در روز، تعداد زیادی دانش‌آموز را در یک فضای بسته نگهداری می‌کنیم، صرف نظر از اینکه به دلایل فراوان، توان و جسارت خارج کردن آنها را از مدارس برای بازدید و اردو و حتی نماز جماعت در مساجد محل، از دست داده‌ایم.

بنابراین، یا باید مدارس را از تجهیزات و امکانات مناسب برای گذران شش یا هفت ساعت توقف دانش‌آموزان، اشباع کنیم که به بچه‌ها خیلی سخت نگذرد و همواره پرسنل در موقعیتی، نه متکی بر شانس، بلکه قابلیت مواجهه معقول با مخاطرات احتمالی را داشته باشند، یا همیشه تن مدیران باید بلرزد و در پذیرش پست مدیریتی در مدارس متکی بر اما و اگر و بخت مساعد باشند. 

پرورش شهروندان(بخش یکم)

                 بینش آموزش و پرورش دولتی برای جامعه ای روادار و توانمند

                                                 فرناندو ریمرز

                                        برگردان : مهدی بهلولی

توضیح مهدی بهلولی:[این متن را- با سفارش جناب محمد خاکساری،یکی از پیشکسوتان کنونی کنش های صنفی فرهنگیان ایران- از صفحه "دنیای آموزش" تارنمای EI برگزیدم.]

 پیشه ی آموزش،نیازمند هم پیمان شدن با بینشی اخلاقی است که شهروندانی توانمند بار می آورد. شهروندان با این بینش اخلاقی،به حکومت دموکراتیک یاری می رسانند،فقر و نابرابری های اجتماعی را درک و کاهش می دهند،دایره ی دربرگرفتگی اجتماعی را گسترش می دهند،به توسعه اقتصادی یاری می رسانند،شکل های پایدار کنش و واکنش با محیط زیست را برمی گزینند،و همچون شهروندانی جهانی - درسراسر تقیسمات ملی و در پرداختن به این چالش ها- با دیگران مشارکت می جویند. اما هم اکنون،شهروندانی که پایبند به چنین کارهایی هستند،سخت،کم شمارند. آموزگاران و آموزش و پرورش دولتی،می توانند در پرداختن به این شمار کم[و افزایش آنها] کمک نمایند.

 هم پیمان کردن این پیشه با این بینش بلندپروازانه اخلاقی،در آموزش و پرورش دولتی و به نزد رهبران حکومت ها،اتحادیه های آموزگاری،و جامعه مدنی،نیاز به این دارد که در هر کشوری،از آن چیزی که بایستی به عنوان بروندادهای آموزش و پرورش باشد،استادنه و ماهرانه،تعریفی به دست داده شود.  

درباره‌ی ادبیات کودک

شهرام اقبال‌زاده

 هر پدیده‌ای تاریخ خاص خود را دارد. «ادبیات کودک» نیز از این اصل فراگیر پیروی می‌کند. امروز «ادبیات کودک» را در گسترده‌ترین مفهوم آن می‌توان کلیه‌ی متن‌هایی به شمار آورد که کودکان و نوجوانان می‌خوانند و عواطف، تخیل و تفکر آن‌ها را برمی‌انگیزد و می‌پروراند.

«ادبیات کودک» مراحل مختلفی را از سر گذرانده است اما نباید از نظر دور داشت که این مفهوم ترکیبی، به معنی دقیق آن «پدیده‌ای» مدرن است. برخی از پژوهشگران از جمله «مونرو چادویک» و «کرشا چادویک» معتقدند «هیچ یک از انواع ادبیاتی که به نظر ما رسیده است، نشان نمی‌دهد که اصل و سرچشمه‌ای متأخر داشته باشد. کمتر تردیدی وجود دارد که ادبیات جهان متمدن دست کم تاریخی چند هزار ساله دارد.» و بر آنند که «هنوز اقوامی در جهان هستند که ادبیاتی بس پرورده و تکامل‌یافته دارند، ولی تا روزگار اخیر از نوشتن برای مقاصد ادبی استفاده نکرده‌اند، هر چند با فن خطابت و خط هزاران سال است که آشنایی دارند»؛ «بیشتر انواع ادبیاتی که ما با آن‌ها آشناییم، در میان مردمانی یافت می شود که نوشتن به طور کلی برای آن‌ها مجهول و ناشناخته است، یا تا دیروز مجهول و ناشناخته بوده است»؛ «نوعی ادبیات - ظاهراً مشابه و متناظر با ادبیات و انواع موجود - پیش از این زمان وجود داشته است»؛ «کسانی که توجه‌شان بر تاریخ یک ادبیات خاص متمرکز است، تمایل دارند بر این واقعیت تأکید کنند که چنین روایاتی با روایاتی که به طور دقیق به مرحله‌ی نوشتاری متعلق است، نکات مشترک بسیار دارند»؛ «این محققان معمولاً شباهت‌ها و همانندی‌هایی میان روایت شفاهی ]و نوشتاری[ می‌بینند».