دوپینگی دیگر به نفع مدارس غیرانتفاعی

آموزش از راه دور و اما و اگرهای آن در گفت‌وگو با کارشناس مسائل آموزشی

گزارش و گفت و گو، روزنامه همدلی،7 مرداد 95

مدیرآموزش از راه دور وزارت آموزش و پرورش ضمن اعلام شرایط و شهریه ثبت نام در مدارس آموزش از راه دور، به اعلام جزئیات ثبت‌نام در مدارس از راه دور پرداخته است.

گودرز شاهمرادی، گفته: مدارس آموزش از راه دو

ر به عنوان یک فرصت طلایی برای آموزش دانش‌آموز بازمانده از تحصیل در دوگروه است؛ گروه اول دانش‌آموزان لازم‌التعلیم در شرایط خاص هستند که امکان دسترسی به دوره اول و دوم آموزشی متوسطه را ندارند و همچنین دانش‌آموزانی که مشکلات جسمی و بیماری‌های خاص دارند، متاهل و یا سرپرست خانوار هستند با تشخیص کمیسیون خاص ادارات آموزش و پرورش منطقه می‌توانند در مدارس آموزش از راه دور مشغول به ادامه تحصیل شوند. گروه دوم دانش‌آموزان بزرگسال و کسانی هستند که بالای 18 سال سن دارند و ممکن است شاغل یا خانه دار باشند و یا به هر دلیلی نتوانسته باشند در مدارس عادی حضور یابند.

مدیرآموزش از راه دور وزارت آموزش و پرورش با بیان اینکه در حال حاضر 1656 مدرسه از راه دور فعال در سطح کشور داریم، به تعداد دانش‌اموزان تحت پوشش این مدارس اشاره کرده و گفته: در ترم گذشته قریب به 200 هزار نفر در این مدارس درس خوانده‌اند. ضمن این‌که به گفته ایم مسئول آموزش و پرورش، در بیش از 600 منطقه آموزشی، مدرسه آموزش از راه دور داریم و هرشخصی قصد ثبت نام در این مدارس را داشته باشد می‌تواند بر اساس فهرست اعلامی، نزدیک‌ترین مدرسه به محل سکونت خود را انتخاب و به آنجا مراجعه کند.

شاهمرادی درباره شهریه مدارس آموزش از راه دور

نیز توضیح داده: مدارس آموزش از راه دور، مدارس غیردولتی هستند اما شهریه آنها بسیار پایین است. شهریه ثابت برای هر نیمسال تحصیلی، 56 هزار تومان است. شهریه ترم تابستانی نیز نیمی از این مبلغ است.

یک دنیا فاصله با واقعیت

خبر ثبت نام مدارس از راه دور، از آن‌جا که نه تنها مردم عادی که فعالان حوزه آموزش و پرورش از ماهیت این مدارس اطلاعات چندانی ندارند، می‌تواند کنجکاوی مخاطب را پیرامون ماهیت و کارکرد این مدارس برانگیزد.

محمدرضا نیک‌نژاد، فعال صنفی، کارشناس مسائل آموزشی و آموزگار، در این زمینه به همدلی می‌گوید: قاعدتا دانش‌آموزانی که در این مدارس ثبت نام می‌کنند، باید مراحل عادی آموزش را طی کنند؛ از این جهت که کلاس حضوری ندارند؛ یک‌سری سرفصل‌ها برایشان مشخص می‌شود و آن سرفصل‌ها را مطالعه می‌کنند و بعد برای امتحان مراجعه می‌کنند؛ فرآیندی که به نظر نمی‌رسد به معنای واقعی آموزش از راه دور باشد.

او در مورد آموزش از راه دور، به شیوه اصولی و صحیح توضیح می‌دهد: یکی از ابزارهای قوی پیشرو در جهان آموزش از راه دور، است؛ در نقاطی از دنیا که مسافت جغرافیایی به شکلی است که نمی‌توانند آموزش رسمی را دنبال کنند، از این راه استفاده می‌کنند؛ فرض کنید در استرالیا، چند دانش‌آموز محل سکونت‌شان وسط جنگل قرارگرفته؛ ابزارهای جدید و امکانات نوین اینترنتی فرصتی را در اختیار این دانش‌آموزان قرار می‌دهد که از راه دور آموزش ببینند؛ این نوعی فرآیند کلاسی محسوب می‌شود اما با فاصله.

آموزش از راه دور آن‌طور که در ذهن این فعال صنفی است، چیزی است که در کشورهای اروپایی و آمریکایی، جاری است. او می‌گوید: با توجه به زمینه‌های سخت‌افزاری و نرم‌افزاری که در جهان وجود دارد، بعید است که زیرساخت‌های لازم برای چنین نوع از اموزش، در ایران وجود داشته باشد؛ نهایتا به شکل یک کلاس غیر حضوری درمی‌آید.

درراستای حمایت از مدارس ورشکسته

نکته مهمی که نباید از نظر دور داشت، غیردولتی بودن مدارس از راه دور است؛ نیک‌نژاد با برشمردن این قضیه توضیح می‌دهد که« زیر 10 درصد دانش‌آموزان کشور در مدارس غیر انتفاعی هستند از طرفی این مدارس در کشور ما جواب نداده‌اند به عبارت دیگر با توجه به کیفیت آموزشی، ناموفق عمل کرده‌اند. این کارشناس مسائل آموزشی به سیاست‌های دولت در زمینه مسائل آموزشی و خصوصی‌کردن مدارس اشاره می‌کند و می‌گوید: واگذاری آموزش از راه دو و یا تعریف این قضیه در حیطه وظایف مدارس غیر انتفاعی، در واقع نوعی حمایت از مدارس ورشکسته غبرانتفاعی به شمار رفته و در راستای حمایت‌های دوپینگی از این مدارس به حساب می‌آید. سابقه چنین حمایت‌هایی پیش از این هم در سیستم آموزش و پرورش ما وجود داشته؛ نظیر این واگذاری را می‌توان در بحث واگذاری پیش‌دبستانی‌ها به مدارس غیردولتی جستجو کرد که چند سال پیش‌اتفاق افتاد.

مدارس تهران مشکل دارند چه برسد به نقاط دورافتاده

اما آیا در مدارس از راه دور ایران هم از اینترنت استفاده می‌شود؟ آن‌چه به ذهن می‌رسد این است که لااقل در هیچ‌‌کدام ازمدارس دولتی پایتخت هم آن طور که می‌گویند از اینترنت استفاده نمی‌کنند و ضریب گستردگی اینترنت در حوزه آموزش در کشور ما آن‌طور که در کشورهای دیگر، وجود ندارد.

این کارشناس مسائل آموزشی، می‌گوید: حداقل ابزار برای این کار، یک کامپیوتر است؛ زمانی که این حداقلی در مدارس دولتی شهری مثل تهران از این امکان هم برخوردار نیستند و دست و پا شکستگی‌شان در این زمینه کاملا مشهود است، نمی‌شود تصور کرد در روستایی در مرز سیسستان و بلوچستان که مدرسه‌های کپری دارند، کامپیوتر داشته باشند.

و همچنان بازماندگان از تحصیل

اما روستاها و نقاط کوری در ایران هستند که هنوز هم کودکان آن نمی‌توانند به مدرسه بروند؛ مدارس نقاط صفر مرزی مدارس «خریدخدمتی» هستند؛ همان 900 مدارسی که سر و صدای تشکیل آن در سراسر کشور هم بلند شد؛ این خود سبب ایجادانگیزه برای معلمانی می‌شود که حاضر می‌شوند برای تدریس به آن مراکز بروند. اما بدون شک جاهایی هستند که به دلایل مختلف مدرسه ندارند؛ این مراکز لزومی ندارد که همیشه در نقاط صعب‌العبور باشند؛ گاه چند روستا کنار هم قرار گرفته‌اند و به نوعی روستامرکزی به وجود می‌آید؛ یکی از روستاها مرکز می‌شود؛ طرحی که تنها مدرسه‌رفتن پسران را پوشش می‌دهد؛ به لحاظ فرهنگی خانواده‌ها قبول نمی‌کنند دخترانشان هر روز مسیری را از یک روستا تا روستای دیگر به مدرسه بروند و یا در یک سرویس با پسرها یکجا باشند و خیلی به ندرت اتفاق می‌افتد که دختران در این زمینه مشکلی نداشته باشند.

http://hamdelidaily.ir/?newsid=15597