سفارت ژاپن و محرومیت آموزشی در ایران!

محمدرضا نیک نژاد، روزنامه همدلی، 9 تیرماه 95

خبر کوتاه است و مانند بسیاری از خبرهای آموزشی کشور به چشم خیلی ها نمی آید! به گزارش باشگاه خبرنگاران جوان، حمید قنبری مدیرآموزش‌وپرورش عشایر خوزستان  "10 کانکس پیش‌ساخته با ضمانت 6 ساله با اعتباری بالغ بر 150 میلیون تومان از سوی سفارت ژاپن برای دانش‌آموزانی که در مدارس پرخطر تحصیل می‌کنند، جایگزین می‌شود. حداقل به 100 کانکس دیگر برای رفع نیازهای آموزش‌وپرورش عشایر و جایگزینی مدارس خطرآفرین استان نیاز است." 

برای نگارنده به عنوان یک فرهنگی که پیگیر خبرهای رسانه ای در حوزه آموزش و پرورش هم هست، واژه های 10 کانکس و استان خوزستان و 150 میلیون تومان و سفارت ژاپن جفت و جور نمی شوند! خوزستان استان نفت خیزیست که نقش بسیار مهمی در تهیه بودجه کشور دارد. چطور افزون بر این 10 کانکس به عنوان کلاس درس، نیازمند 100 کانکس دیگر هم هست!؟ پس بودجه عمرانی آموزش و پرورش کجاست!؟ که آینده سازان کشور به جای مدرسه ها و کلاس های خوب و به روز باید در کانکس درس بخوانند! گویا خیرین مدرسه ساز هم دیگر کاری از دست شان بر نمی آید و دچار آهنگ - دست کم- ثابتی در ساخت مدرسه شده اند! اصلا گستردگی و فرسودگی مدرسه های کشور امکانی برای خیرین باقی می گذارد که نقش مثبت و اخلاقی خویش را درست و حسابی به پایان برساند؟

در هفته های گذشته و با انتشار فیش های حقوقی برخی از مدیران ارشد، چشم مان به حقوق های چند صد میلیونی روشن شد. در یکی از این فیش ها عدد 280 میلیون تومان دیده می شد. گویا با این حقوق بتوان نزدیک 20 کانکس را در مناطق عشایری جایگزین کلاس های کپری و خشتیِ خطرخیز کرد! به گمانم فیش های منتشر شده نوک کوه یخی است که بخش زیر آبش بسیار بسیار بزرگ تر است! راستی اگر این حقوق ها مدیریت شوند آیا مدرسه و کلاس کانکسی وکپری و خشتی ای باقی خواهد ماند!؟

آمار اختلاس های بانکی و اکنون داستان فیش های حقوقی چنان آزار دهنده شده اند که پندار آدم را تا ناکجا آباد می برد. برای کشوری که جزء چند کشور نخست تولید کننده و صادر کننده نفت و گاز در جهان است، آیا زیبنده است که سفارتخانه کشوری دیگر بیاید و آن هم فقط 150 میلیون تومان! برای فقر زدایی آموزشی هزینه کند؟ و همچنان مدیرانش حقوق های چند صد میلیونی بگیرند؟ ای وای بر ما و وای به بچه هایی که در گوشه و کنار کشور با بدترین شرایط آموزشی درس می خوانند و چشم براه مدیریت آموزشی توانمند و توسعه و عدالت آموزشی هستند! البته نباید مهربانی کشور ژاپن و سفیر آن را نادیده گرفت. بی گمان باید قدردان کار اخلاقی آنان بود اما خودمان چه!؟ واقعا چنین برخوردهایی رواست!؟  

هم زمان با برگزاری نخستین گردهمایی" توسعه و عدالت آموزشی" نمایندگان مجلس در نشستی علنی طرح دریافت مالیات از برخی نهادهای زیر نظر رهبری مانند آستان قدس رضوی و ... را بررسی و تصویب کردند. سال گذشته نیز این طرح با نام ماده ٧٨ قانون مالیاتی کشور پس از تایید شورای نگهبان به دولت ابلاغ شد. اما گویا دولت به بهانه پیگیری اقتصاد مقاومتی قرار است از محل این مالیات گرفتاری های اقتصادی خویش را سر و سامان دهد! اما پرسش این جاست که دولت حق چنین کاری را دارد؟ بنابر مصوبه مجلس حتما باید این مالیات صرف رسیدگی به آموزش و توسعه عدالت آموزشی در مناطق محروم شود. در این وضع نمایندگان مجلس نباید پیگیر مصوبه خود باشند؟ چرا و با چه حقی دولت پس از یک سال هنوز آیین نامه های اجرایی ماده 78 قانون مالیاتی را ابلاغ نمی کند؟ دست اندرکاران آموزشی نباید جلو این ستم آشکار را بگیرند؟ و یا دست کم در گستره عمومی از حق دانش آموزان و آموزگاران در مناطق نابرخوردار دفاع کنند؟ بی گمان تاریخ از این سکوت و بی عملی به خوبی یاد نخواهد کرد!

http://hamdelidaily.ir/?newsid=13823