فرهنگیان و وزیرشان پس از استیضاح
محمدرضا نیک نژاد، نگاه نخست روزنامه جهان صنعت، 7 تیرماه 94
روز چهارشنبه گذشته، وزیر آموزش و پرورش
بنا به درخواست شماری از نمایندگان استیضاح شد. این رویداد در نبود رییس جمهور و
رییس مجلس انجام گرفت. نبود این دو، سخنان برخی نمایندگان یا فرادستان دولتی پیش
از اسیتضاح و چند نشانه 
دیگر، کم و بیش روشن می ساخت که وزیر رای نمایندگان را
برای ماندن در وزارتخانه به دست خواهد آورد. بر کسی پوشیده نیست آنچه که در مجلس
رویداد، پیامد لابی های دولت با فراکسیون های قدرتمند مجلس بود و لابی هم یعنی چانه
زنی دو سوی دعوا برای امتیاز دادن و گرفتن. این امتیازها از گرفتن امکانات آموزشی
برای حوزه انتخابی نمایندگان تا توافق های سیاسی مهم میان جناح های حاکم گسترده
است. اما در این میان فرهنگیان کجا هستند؟ همچنین وزیر پس از رای اعتماد دوباره ی
مجلس در چه موقعیتی قرار خواهد گرفت و چه می تواند انجام دهد؟
سال گذشته آموزشی، وزارتخانه آموزش و پرورش تقریبا بحرانی بود. کمی دستمزد ها و تبعیض های تاریخی، ورود و گسترش نرم افزارهای گوشی های همراه، و همبستگی ناشی از آن، فضای نسبتا باز سیاسی و ... توانست زمینه ای را فراهم کند که فرهنگیان فریادهای فرو خورده چندین ساله خویش را با "تجمع های سکوت" به گوش جامعه و فرادستان برسانند. گرچه اعتراض های دراز مدت فرهنگیان دست کم برای برخی از نمایندگان بهانه ای شد برای استیضاح وزیر، اما بسیاری از معلمان استیضاح را سیاسی دانسته و با این که دل پری از شرایط داشتند اما با استیضاح و استیضاح کنندگان همدل و همراه نبودند. حرکت صنفی فرهنگیان نشان داده که سیاسی نیست و از دل فشارهای اقتصادی و تبعیض ها و کمبودها سر برآورده و به این جناح و آن جناح وابستگی ندارد. گرچه بی گمان همه فرهنگیان نگاه سیاسی دارند و دست بر قضا این نگاه بیشتر به سوی دولت است تا جناح مخالف! اما خواسته های صنفی آنها معیشتی – منزلتی بوده و سیاسی نمی باشد - که شوربختانه تاکنون از سوی هیچ یک از جناح حاکم پاسخ درخوری نگرفته است. بنابراین اگر دولت و وزیر تنها در پی آرام کردن نمایندگان و جناح مخالف هستند بی گمان یک کامیابی نسبی بدست آورده اند. اما دشواری اصلی دولت و آموزش و پرورش نارضایتی گسترده و ریشه دار فرهنگیان است که بی گمان پایه های مشروعیت و مقبولیت یک وزیر و تیم همراهش می باشد. آن چه که تا امروز و پس از آرامش حاکم بر فرهنگیان و آموزش و پرورش پس از ماه ها اعتراض دیده و شنیده می شود، بی عملی وزیر در پاسخگویی به خواسته های فرهنگیان است. اگر در پی پاسخ به پرسش دوم یاداشت یعنی رفتار وزیر پس از رای اعتماد باشیم، می توان به وزیر سفارش کرد که در پی توانمند سازی پایه های مشروعیت و مقبولیت خویش باشد و خواسته های به حق فرهنگیان را پی گیری نموده و پاسخ درخوری به آنها بدهد. گرچه فرهنگیان سال هاست از تبعیض و نادیده شدن، نالان و معترض اند و خواسته هایشان با گذشت زمان افزایش یافته و متراکم شده است، اما نیک می دانند که از میان برداشتن همه این گرفتاری ها یک روزه و یک شبه امکان ندارد. بنابراین وزیر آموزش و پرورش، تیم همراه و پیش و بیش از آنها دولت و رییس جمهور روحانی باید راهکارهایی را برای برونرفت از بحران کنونی برگزینند که بتواند به فرهنگیان اطمینان دهد فرادستان شان در پی رضایت آنها هستند. برنامه های دولت کوتاه مدت و بلند مدت خواهد بود. برنامه های کوتاه مدت می تواند انجام وعده هایی باشد که در هنگام اعتراض ها مطرح شد. مانند برگرداندن مقرری ماه اول، اجرای طرح رتبه بندی فرهنگیان، افزایش ضریب فوق العاده شغل به 1500 تا 2000، پرداخت حق مسکن، حق خوراک و پوشاک، حق آمد و شد و .... از سوی دیگر برنامه های دراز مدت می تواند افزایش بودجه آموزش و پرورش و افزایش میانگین دستمزد فرهنگیان با خط فقر نسبی، به سامان کردن شرایط محیط کار مانند کاهش شمار دانش آموزان هر کلاس، سامان دهی به کلاس ها و مدرسه های فرسوده، پدید آوری زمینه های درخور برای آموزش با کیفیت، پایان دادن به اصرار بر خصوصی سازی آموزش و تعدیل نیرو، فراهم نمودن زمینه تحصیل رایگان بر پایه اصل سی قانون اساسی و ....
بی گمان امروز و در آغاز تابستان زمینه برای اجرای برنامه های کوتاه مدت بیش از هر زمان دیگریی فراهم است. وزیر بازگشته از آزمون استیضاح سیاسی، باید بداند که سه ماه آنچنان طولانی نیست که از لحظه لحطه آن بتواند چشم پوشی نمود.
http://jahanesanat.ir/?newsid=19963
