روز معلم و دغدغه های همیشگی!

محمدرضا نیک نژاد،روزنامه فرهیختگان،13 اردیبهشت 94

نخستین اعتراض های معلمان هم زمان است با سال های نخست برپایی آموزش و پرورش در ایران و به دوران نخست وزیری قوام السلطنه در سال 1300 بر می گردد که به خاطر تاخیر شش ماهه ی پرداختِ دستمزد انجام گرفت. و پایانی ترین آنها 27 فروردین 94 در اعتراضی خود جوش و سراسری به نادیده گرفتن خواسته های صنفی و به ویژه دستمزدها بود. دست بر قضا روز و هفته ملی معلم نیز پیشینه ای صنفی – حقوقی داشته که از سال 1340 و با شهید شدن ابوالحسن خانعلی در 12 اردیبهشت آن سال آغاز و افزون بر تغییر دولت وقت، روز معلم را بنا نهاد. اما آنچه که مایه درد است آن که در گذر نود و اندی سال، هنوز معلم باید برای دستمزدش فریاد بزند. پس از انقلاب و جنگ و برآمدن دولت تعدیل با این که شرایط اقتصادی رو به بهبود نسبی نهاد، اصلاحات اقتصادی، زندگی فرهنگیان را بیش از پیش به چالش کشید و آنها را تحت فشارهای اقتصادی سیاست تعدیل قرار داد. با روی کار آمدن دولت اصلاحات باز هم رویکرد سیاسی دولت چندان دردی از اقتصاد فرهنگیان دوا نکرد و یکی از بزرگترین اعتراض های صنفی در دولت اصلاحات شکل گرفت. با روی کار آمدن دولت اصولگرا، امیدی که به شعارهای عوام گرایانه رییس دولت بسته شده بود به سرعت رنگ باخت و دولت چهره واقعی خویش را در گردهمایی های سال 85 نشان داد و گرچه لایحه خدمات کشوری با فشار فرهنگیان قانون شد، اما با استثنا نمودن بسیاری از وزارتخانه ها از آن باز معلم ماند و گرفتاری های روز افزون اقتصادی و کمبودهای ساختاری و آموزشی. در دولت دوم اصولگراها نیز با شرایط امنیتی حاکم بر کل جامعه تک صداهای تشکل های مستقل فرهنگیان هم شنیده نمی شد و در آن فضا، وزیر برگزیده نیز فرصت را غنیمت شمرده و بر ساختار آموزشی، دگرگونی های بیهوده ای را تحمیل کرد که سال ها باید پیامدهایش را از سامانه آموزشی زدود. اما پس از روی کار آمدن دولت تدبیر و شعارهای پیش از انتخابش، در میان فرهنگیان برای بسامانی آموزش و پرورش امید تازه جرقه زد و همه چشم به راه دگرگونی های ریشه ای در سامانه آموزشی بودند. سال نخست که بودجه تحت تاثیر دولت پیشین بود، گذشت و کسی انتظاری از دولت تازه نداشت. اما در بودجه دوم، فرهنگیان بر این باور بودند که دولت می تواند با سیاست های گام به گام وضع معیشت فرهنگیان را بهبود بخشد. اما هنگامی که بندهای لایحه بودجه به آهستگی منتشر می شد، آشکار گردید که بودجه آموزشی از نزدیک 21 هزار میلیارد تومان به نزدیک 24 هزار میلیارد تومان افزایش یافته است و این در حالی بود که این وزاتخانه تنها 5 هزار میلیارد تومان کسری بودجه دارد! این یعنی آموزش و پرورش پیش از آغاز سال با دوهزار میلیارد تومان کسری، کار خویش را آغاز می کند! از آن گذشته بیمه نیم بندی که وزیر دولت پیش، بنایش را نهاده بود، در دولت تدبیر به سرعت رو به ناکارآمدی گذاشت و هر روز از خدمات آن کاسته و به سهم پرداختی بیمه شونده افزوده شد. از سوی دیگر بودجه در نظر گرفته شده به خوبی نشان می داد که نباید منتظر معجره بود! از این بابت که میانگین دریافتی فرهنگیان یک میلیون دویست هزار تومان بود و خط فقر دست کم 2 میلیون و چهار صد هزار، این افزایش بودجه، بی گمان نمی توانست این شکاف فراخ را پر نماید. این رخدادها از راه رسانه ها و به ویژه شبکه های مجازی نوین در تلفن های همراه به سرعت گسترش می یافت و زمینه ساز پیوستگی این گروه اجتماعی پیرامون کمی دستمزد و تبعیض ناراوی میان آنها با دیگر حقوق بگیران دولت می گردید و به آرامی فضای آماده به اعتراض آموزش و پرورش را ملتهب تر می کرد. در این میانه بروز برخی رویدادها فضا را آشفته تر نمود. کاربدستان آموزشی از جمله وزیر با مطرح کردن رتبه بندی و تکرار آن در گفتگوهای خویش بر آتش زیر خاکستر اعتراض ها نفت می ریختند. همه می دانند که رتبه بندی معلمان پتانسیل پر کردن شکاف دستمزد – خط فقر را ندارد . تاکید فراوان بر آن، دهن کنجی به خواسته فرهنگیان بود و هست. فاش شدن این که مقرری ماه نخست سال، تنها!! از معلمان کاسته می شود نیز نمکی بود بر زخم کهنه فرهنگیان. و در پایان نیز طرح چهار گانه بیمه تکمیلی نیز قوز بالا قوز شد و اعتراض های فرهنگیان را گسترش بی مانندی داد. اکنون نیز در یک رفتار تحقیر آمیز حق التدریس نزدیک 5 ماهه فرهنگیان و برخی مطالبات سال های گذشته از ضرب العجل وزیر که تا پایان اسفند ماه بود تا 19 اردیبهشت به درازا کشیده شده است و همچنان تاکنون که سیزده اردیبهشت است، از آن خبری نیست! چنین رفتارهایی از سوی فرادستان، زمینه ساز اعتراض های دنباله دار فرهنگیان در دی ماه و بهمن ماه و روزهای سوم و دهم اسفند ماه 93،27 فروردین و 17 اردیبهشت 94 گردیده است و همچنان ادامه خواهد داشت. با همه این ها آیا دولت تدبیر و امید می خواهد برنامه ای برای پایان دادن به این تبعیض تاریخی ارائه دهد!؟ پایان این گرفتاری ها، کاری می خواهد کارستان، آیا دولت از پس این کار بر می آید!؟ امیدوارم.