تجمع سکوت معلمان!

    

سکوت سرشار از ناگفته هاست!

محمدرضا نیک نژاد،روزنامه آرمان،13 اسفند 93

دهم اسفند است و فرهنگیان آرام آرام به همکارانی که از بامداد جلو مجلس اند،می پیوندند. برخی برگه هایی که روی آنها "تجمع سکوت" نوشته شده را بالای سر برده اند و یکدیگر را به رعایت آن سفارش می کنند. آرام آرام فشردگی معلمان بیشتر می شود. اینان که خود را از جای جای تهران و شهرستان ها به جلوی پارلمان رسانده بودند،همگی به فراخوان کانون صنفی معلمان ایران پاسخ داده و همراه هزاران فرهنگی در سراسر کشور،با "سکوت" دردهای کهنه را فریاد می زنند. در"تجمع سکوت" آدم هایی از گرایش های سیاسی - اجتماعی گوناگون،همگی برای نه گفتن،نه تنها به فقر،بلکه به فرق،نه گفتن به نادیده گرفته شدن،نه گفتن به بودجه کم و دستمزد نصف خط فقر،نه گفتن به جایگاه معلم در پادویی بنگاه ملکی،دست فروشی،رانندگی،کلاس خصوصی و کار در شرایط سختِ آموزشگاه های آزاد و مدرسه های غیر دولتی و ... همه این نه ها فریاد زده می شوند اما در سکوت. فرهنگیان سال هاست که دیده نمی شوند. سال هاست که دیگر دستانشان یارای سیلی زدن و سرخ نگهداشتن چهره هایشان را ندارد. اما چرا؟ پس از روی کار آمدن دولت تدبیر و امید و با توجه به سخنان رییس جمهور روحانی درباره فرهنگیان و آموزش و پرورش،امید در دل بسیاری از آنان شکفته شد،چرا که پس از دو دوره،کسی سکان دولت را به دست می گیرد که خود را نه سرهنگ بلکه اهل فرهنگ می خواند و دانش آموخته ای که می داند برای به اوج رسیدن،باید ریشه های توسعه در مدرسه ها را تنومند نمود. اما شوربختانه در دو سال سکانداری ایشان،بودجه آموزش و پرورش افزایش درخور و متناسبی نیافت. بیمه طلایی به ناکارآمدترین شکل خویش درآمد. ناگهان بانگ برآمد که فوق العاده شغلی - که دست کم در دولت های نهم و دهم در یک ستم همه گیر و برابر،به بسیاری از کارمندان دولت پرداخت نمی شد - قرار است تبعیضی دیگر شود میان معلمان و نیروهای ستادی و اداری آموزش و پرورش! معلمان به حق حس می کنند که هیچ دولت و مجلسی تاکنون آنها را ندیده و به حساب نیاورده است. هنگامی که آموزگار می بیند که همه کارمندان دولت هر ماه حق الزحمه ماهانه خویش را دریافت می کنند،اما هم اکنون با گذشت شش ماه از سال آموزشی،تنها حق الزحمه مهرماه خود را دریافت کرده اند! باید به چه چیزی جز تبعیض بیندیشد؟ به باور بسیاری از فرهنگیان رفتارهای اقتصادی در بخش آموزش و پرورش به شکلی تحقیر آمیز و نا کارآمد است! آنها می گویند وزیر آموزش و پرورش نتوانسته است از حق آنها در کابینه دفاع کند و از این رو هم از او و هم از دولت دلخورند. چگونه وزارتخانه ای که سال گذشته 5 هزار میلیارد کسری بودجه داشته است،می تواند با سه هزار میلیارد افزایش بودجه برای سال آینده سر کند!؟ نهادی که 99 درصد بودجه اش صرف پرداخت دستمزدها می شود،چگونه سرپا می ایستد؟ توسعه و رشد و رسیدن به تراز منطقه پیشکش. بی گمان کارد به استخوان رسیده و فریادها در سینه ها فرو می رود. فنر خواسته های فرهنگیان سال هاست که در حال فشرده شدن است. باید چاره ای اندیشید زیرا آموزش به شدت در خطر است. با همه این ها،ده اسفند باز معلم بود و کلاس بود و آموزش های رفتارهای مدنی. در یک اعتراض آرام،خواسته ها روی پلاکاردها بی صدا نوشته و بی صدا خوانده شد و همه جا سکوت بود و سکوت بود و سکوت. امیدوارم نمایندگان و دولتمردان صدای سکوت معلمان را شنیده باشند که "سکوت سر شار از ناگفته هاست"!                

  http://www.armandaily.ir/Default.aspx?NPN_Id=840&pageno=5