ادب را از با ادبان بیاموزیم!
محمدرضا نیک نژاد،ص آخر روزنامه شهروند،11 بهمن 93
"کوروش در ورود به شهر باستانی – بابل- خود را به عنوان فاتح و پادشاه پارس معرفی نکرد،گزیده ی مردوک و پادشاه بابل خواند. وی برای خود عنوان شاه بابل،شاه کشورها را برگزید. در معبد هم به رسم پادشاهان بابل،دست
تندیسه ی خدای قوم را بوسه داد و بدین گونه
خود را پادشاه جدید بابل خواند؛از کاهنان مردوک نیز دلجویی شایان کرد و معابد آنها
را تعمیر و تزیین نمود؛نبونید- پاشاه بابل- را هم که سرداران وی به اسارت درآورده
بودند،مورد محبت قرار داد و در عزای پسرش بلشصر- که در جنگ کشته شده بود - شرکت
کرد؛اسیران یهود را نیز آزاد نمود ...." (عبدالحسین زرین کوب،روزگاران 1 ص57)"در بروجرد تعداد زیادی یهودی زندگی می کردند. آیت الله بروجردی نیز در آن زمان در بروجرد بودند،فاصله بین محله یهودی نشین با قبرستان یهودی ها،محلات مسلمان نشین واقع شده بود. وقتی یک نفر یهودی فوت می کرد،هنگام تشییع جنازه باید از محله مسلمان نشین عبور می کردند تا به قبرستان برسند،بچه مسلمان ها در اثر ناآگاهی به جنازه یهودی ها سنگ می زدند،وقتی این مساله به استحضار آیت الله رسید مردم و بچه ها را از این کار نهی کردند،ولی آنان گوش ندادند. تا اینکه آیت الله بروجردی به آنان سفارش کرد،وقتی کسی از شما فوت شد به من اطلاع دهید،لذا خودش به محله یهودی نشین می آمد و همراه جنازه این شخص راه می افتاد و تا قبرستان او را تشییع می کرد. زمانی که آیت الله همراه جنازه بود،به احترام این مرجع دینی کسی جرات نمی کرد سنگ بزند. ایشان این رویه را آنقدر ادامه دادند تا این رفتار سبک از ناحیه بچه ها ترک شد. یهودی‌ها نیز این مساله را جبران کردند؛و در تشییع جنازه آیت‌الله بروجردی حضور چشم‌گیری داشتند." (خبرگزاری حوزه،آیت الله علوی بروجردی)
در آموزه های آیینی و فرهنگی ما از آغاز تاکنون بیش از آن که بر رفتارهای اخلاقی مردم تاکید شده باشد،بر رفتارهای پسندیده بزرگان توجه داده شده است. بی گمان پندار و گفتار و کردارِ نخبگان اجتماعی،فرهنگی، علمی،سیاسی و ... بیش از دیگران در فرهنگ سازی و شکل گیری رفتارهای پسندیده و ناپسند در جامعه کار ساز بوده و سرچشمه دگرگونی های اجتماعی می گردد. چنگیز با پیروزی بر هر سرزمینی،در نخستین روز فرمانروایی اش،به جان و مال و ناموس شاهِ شکست خورده دست درازی می کرد! تا قدرت خویش را به رخ بازندگان بنمایاند. پس گمانی نیست که سردارانِ چنگیز با اسیران چنان کنند که چنگیز،و سرداران کوروش بزرگ چنان کنند که کوروش و پیروان آیت الله به سان ایشان اهل مدارا باشند. اما همواره می شنویم که "بزرگی سراسر به گفتار نیست/دو صد گفته چون نیم کردار نیست". رفتار سازی و اخلاق مداری با بر زبان راندن سخنان زیبا و یا ترساندن و تهدید کردن،ریشه نمی گیرد و گسترش نمی یابد بلکه رفتار است که رفتارآفرین است. در جهان امروز و با گسترش باورنکردنی ابزارهای رسانه ای،زندگی افراد بیش از گذشته آشکار و زندگی در برج عاج شدنی نیست،کمتر خلوتی یافت می شود تا آن کار دیگرانجام شدنی باشد! در این جهان دهکده شده، زندگی ها هم در اتاق های شیشه ای می گذرد و رفتارها و کردار های بزرگان و نخبگان بیش از گذشته در حوزه های عمومی،پایش می شود و مورد ارزیابی قرار می گیرد و بنابراین کمتر خوب و بد پنهان می ماند. از دیگر سو بازخوانی رفتارهای بزرگانی که در تاریخ به خوشنامی و رفتارهای پسندیده شناخته می شوند،نیاز امروز جامعه های انسانی است تا با بهره گیری از منش آنها،زیست اخلاقی جامعه را بازسازی نماییم. شاید گاهِ آن رسیده باشد که ادب را از با ادبان بیاموزیم.
http://shahrvand-newspaper.ir/?News_Id=21861
