بودجه آموزشی و توجیه کمبودها!
محمدرضا نیک نژاد،روزنامه آرمان،11 بهمن 93
نوبخت
معاون برنامه ریزی و نظارت راهبردی رئیس جمهور" هر چقدر آموزش و پرورش بتواند
از بخش غیردولتی در مدیریت مدارس استفاده کند موفق تر است،البته تعارض با نوعی تحمیل
هزینه به خانواده ها به وجود می آید. اما با توجه به 
علاقه‌ای که خانواده ها به فرزندانشان
دارند حاضرند از برخی از مخارج بزنند اما فرزندشان در یک مدرسه مناسب تحصیل کند. میزان
سهمی که به وزارت آموزش و پرورش تخصیص یافته است به خاطر بی مهری ما نیست،بلکه دولت
در شرایط نداری است و همچنان همانند یک پدر که درآمد ناکافی دارد باید میان فرزندانش
این درآمد را تقسیم کند."(رسانه ها)
این روزها موضوع بودجه آموزشی سال 94 زمینه گفتگوها و نوشته های فراوانی را در رسانه ها پدید آورده است. کارشناسان، کنشگران و برخی از نمایندگان مجلس آن را برای گرداندن گسترده ترین وزارتخانه کشور بسیار کم می دانند و برخی از کاربدستان آموزشی و دولتی آن را توجیه کرده و از آن پشتیبانی می کنند. گرچه بخش های گوناگونی از سخنان معاون رییس جمهور را می توان موشکافانه مورد ارزیابی بیشتر قرار داد،اما در این یاداشت به بررسی دو نکته بسنده می شود.
ایشان می گویند "با توجه به علاقه‌ای که خانواده ها به فرزندانشان دارند حاضرند از برخی از مخارج بزنند اما فرزندشان در یک مدرسه مناسب تحصیل کند". در دگرگونی های ساختاری دولت پیشین،پیش دبستانی در بیشتر دبستان های دولتی تعطیل گردید. برای نام نویسی فرزندم در این دوره،همه دبستان های پیرامون خانه را زیر پا گذاشتم اما نتوانستم دبستانی دولتی برای نام نویسی او بیابم. و در پایان نیز وادار! به نوشتن نام او در سرای محله با هزینه ای زیاد اما کمتر از غیر دولتی شدم. هدف از طرح این تجربه آن بود که اگر هم دولت برای گسترش مدرسه های غیر دولتی دور خیز کرده است،این حق را ندارد که خانواده ها را به سوی این مدرسه ها براند. بله خانواده ها حاضر به هزینه برای فرزندانشان هستند اما با چه بهایی!؟ آیا معاون رییس جمهور می پذیرد که خانواده ها از سبد خوراکی یا بهداشتی و پزشکی خویش کم کنند و به هزینه های آموزشی بیفزایند!؟ بی گمان خانواده،نخست باید نیازهای زیستی خویش را برآورده سازد سپس در اندیشه درس و مشق فرزند خویش باشد. گویا در این بازی،آزادی خانواده ها در برگزیدن مدرسه برای فرزندان خویش زیر پا گذاشته می شود.
ایشان می گویند" میزان سهمی که به وزارت آموزش و پرورش تخصیص یافته است به خاطر بی مهری ما نیست،بلکه دولت در شرایط نداری است و همچنان همانند یک پدر که درآمد ناکافی دارد باید میان فرزندانش این درآمد را تقسیم کند" این سخن چندان پایه درستی ندارد زیرا رییس جمهور روحانی روز 16 آذرماه لایحه بودجه 94 را به مجلس داده است – یعنی بیش از یک ماه و نیم پیش. اما افت بهای نفت در کمتر از یک ماه گذشته رخ داده است! این بدان معناست که حتی پیش از کاهش بهای نفت،دولت چندان توجهی به کمبود های فزاینده اقتصادی نهاد آموزشی کشور مانند ناخرسندی گسترده فرهنگیان از دستمزدها،صرف نزدیک به 99 درصد از بودجه این نهاد برای حقوق فرهنگیان ،فرسودگی نزدیک 65 درصد مدرسه ها،فقر دلهره آور آموزشی در استان های نابرخوردار مانند سیستان و بلوچستان، کرمان،هرمزگان،بوشهر و ....،گستردگی امکانات ناایمن و پیامدهای تلخی مانند رویداد شین آباد،کمبود فضاهای آموزشی و فشردگی غیر استاندار کلاس ها در بسیاری از مدرسه ها و از همه مهمتر کاهش جایگاه اجتماعی فرهنگیان نداشته است.
سخن پایانی این که همواره آموزش و پرورش از دو سو آسیب های سختی دیده است. از سویی فرمانفرمایی افردای که چندان شناختی از آموزش و پرورش نداشته اند و تجربه حسی معلمی را ندارند. و از دیگر سو بی توجهی نهادهای حاکمیتی به نقش توسعه ای سامانه آموزش در بدست آوردن جایگاه های برتر منطقه ای و جهانی در توسعه یافتگی. امیدوارم مجلس با همکاری دولت در هنگام بررسی بودجه به همه حساسیت های موجود در نهاد آموزشی توجه نشان داده و دست کم به گونه ای واقعی پیگیر شعارهای درد آشنایانه ی رییس جمهور روحانی،پیش از انتخابات باشند.
http://armandaily.ir/?News_Id=104535
