روزی بر خلاف روزهای دیگر!

                     محمدرضا نیک نژاد،ص آخر روزنامه شهروند،29 شهریور 93

انگار چندین روز خوابیده بودم و بر خلاف همیشه که خسته می خوابیدم و خسته بیدار می شدم،از کرختی خبری نبود. سبک تر از همیشه راهی مدرسه شدم. زنگ نخست وارد کلاس شدم،دانش آموزان با هماهنگی و بی همهمه از جا برخواستند. با خوشرویی اشاره به نشستن کردم. کف کلاس کمی زباله ریخته شده بود! گفتم "بچه های عزیزم چرا زباله می ریزید؟ باور کنید زشته! فکر کنید خونه خودتونه. شما به سنی رسیدید که توانایی سامان دادن به زندگی خود و وضع جامعه رو دارید. این بی سامانی نه به کلاستون می خوره،نه شخصیتتون،بیاید با هم زباله ها رو جمع کنیم". گویا سخنانم کارگر افتاده بود. بچه ها یکی- یکی از جا بر خواستند و به پاکیزه کردن زیر میزها و نیم کت ها پرداختند. خواستم کمک کنم،یکی – دو تا از آنها جلوام را گرفتند و با خواهش مرا به سوی صندلیم بردند. بسیار خوشحال و البته شگفت زده شده بودم. آن زنگ از چند تن پرسیدم و همه درس خوانده بودند و نمره خوب گرفتند. انگار آن روز،حالِ همه خوش بود. زنگ های دوم و سوم هم این گونه سپری شد. دقیقه های پایانی زنگ سوم بود که معاون دبیرستان درِ کلاس را زد و گفت: وزیر گفته که چون زنگ چهارم،معلمان و دانش آموزان خسته و گرسنه اند و کارایی این زنگ بسیار پایین است،مدرسه زودتر تعطیل می شود! بچه ها هورا کشیدند و من هم در دلم! در راه بازگشت به خانه،خیابان ها پاکیزه بودند،در جوی ها از زباله ها و بطری های رها شده نوشابه و آب معدنی خبری نبود. از سطل های زباله بوی بد نمی آمد و هیچ کس ته سیگار و کاغذ مچاله اش را زمین نمی انداخت. گویی که سخنانم روی همه مردم شهر اثر کرده است! زودتر از همیشه به خانه رسیدم و پس از مدت ها پسر شش ساله ام را برای بازی به پارک بردم و همسر و پسر دیگرم نیز همراهمان شدند. بر خلاف همیشه که شتاب زده  و بی حوصله به سخنان آنان گوش می دادم،با بردباری سخنان نشنیده آنها را شنیدم. هوا پاک و شفاف تر از همیشه بود. در حال پیاده روی در گوشه ای از پارک و نزدیک سطل زباله،کیسه ای پلاستیکی روی زمین افتاده بود،برای شوخی و کمی خنده،آن را به سوی سطل شوت کردم!پایم سُر خورد و درد شدیدی در آن پیچید. به دیوار کنار تخت خواب خورده بود! صدای گوش خراش هشدار گوشی ام نیز خبر از بیداری می داد. انگار چند دقیقه بیشتر نخوابیده بودم. سرم گیج می رفت و پایم درد می کرد و تنم کرخت بود. هوا گرگ و میش بود که از خانه بیرون زدم،جوی ها پر از زباله،بوی بد سطل ها،همشهریانی دارای پتانسیل بالای بگو مگو،بچه های شلوغ و بی انگیزه و کفِ کلاس ها پر از زباله  و خستگی و بی حوصلگی و بد خلقی و .... راستی گاهی خواب ها چقدر شیرین اند!         

http://shahrvand-newspaper.ir/?News_Id=6898