دو ریالی گم شده در برف!
محمدرضا نیک نژاد،ص آخر روزنامه ی شهروند،30 تیر 93
کودکی 5
– 6 ساله بودم،با دو ریالی ای که از پدرم گرفته بودم برای خرید خوراکی به کوچه
زدم. برف آنچنان باریده و در 
کوچه انباشته شده بود که بلندی آن از قدم بالاتر زده
بود. در بازیگوشی های بچگانه،دوریالی ام گم شد!هر چه گشتم آن را نیافتم. آن رویداد
فراموشم می گشت تا برفی دیگر که دوباره آن را به یادم می آورد. تا چند سال با هر
برف،شتابان به محل گم شدن دو ریالی می رفتم و به دنبال آن می گشتم! و احساس از دست
دادنش دوباره آزارم می داد. گذر زمان
و گرفتاری های روزمره،گاه گرد فراموشی بر رخدادهای تلخ سالیان می پاشد و انسان را از
تجربه های مثبت و منفی آن غافل می نماید. اما گاه رویدادهایی آن ها را به یاد می
آورد و تن و جان را می آزارد.
سال های پایانی جنگ بود. شهرم – بروجرد - هر سال در اوج درگیری های زمستانه ی ایران و عراق مورد حمله های هوایی و موشکی قرار می گرفت و هر سال آواره روستاها و بیابان هایمان می کرد. گاهی هم بمب یا موشکی نزدیک خانه فرود می آمد و شماری از دوستان و آشنایان را به کام مرگ می کشاند. تلخی آن روزها چیزی نیست که به آسانی از پس اندیشه ها پاک شود،اما انسانیم و فراموشکار! این روزها بمب باران غزه و آسیب های ناگوارِ آن بر کودکان و نوجوانان،بد جوری مرا به سال های تلخ آن دوران می برد. سال های بمب و موشک و ترس و دلهره و آوارگی و .... بی گمان پیامدهای شومِ جنگ،بیش از هر کس بر کودکان آسیب زا و ماندگار است. کودکانی که به چیزی جز شادی و بازی و زیستی شادمانه نمی اندیشند. کودکانی که از زندگی تنها خواب و خوراکی ناچیز و جهانی پر از شادی و بازی را می خواهند و کمترین سهمی در بازی های سیاسی و زیاده خواهی های بجا و نابجای بزرگ ترها ندارند. اما شوربختانه سهمگین ترین هزینه ها را می پردازند. این موجودات بی گناه،یا در کودکی به خاک و خون کشیده می شوند و یا دوران کودکی را بی گذر از نوجوانی و جوانی به بزرکسالی می رسانند و درگیر بازی های شوم بزرگ ترها می گردند. ای کاش گرفتاری ذهنی همه کودکان جهان،دو ریالی گم شده در برف و اسباب بازی شکسته شده در هنگام بازی و آلودگی سر و دستشان در خاک بازی و بازیگوشی های کوکانه و ... بود. بی گمان سهم آنان از زندگی،خون و جنگ و آوارگی و گرسنگی و تشنگی و بمب و موشک نیست. آنان از بزرگ ترها تنها شادی می خواهند،شادی! آیا این کار از دست سیاستمداران و جنگ سالاران بر می آید؟ یا باز بجای جستجوی دو ریالی گم شده در زیر برف،باید به جستجوی تن های پاره پاره ی کودکان بی گناه در زیر آوارها رفت!؟
