گزارش،روزنامه ی شهروند،12 تیر 93
هزار دانش‌آموز کم‌بینا و کم‌شنوا در چهارماهی که از امسال گذشت، در کنار دانش‌آموزانی که به آنها «عادی» گفته می‌شود، درس خواندند. هزار نفر از ۱۱۵هزار دانش‌آموز «استثنایی».
خبر را «وجیه‌الله پرویزی»، مدیر آموزش و پرورش استثنایی شهر تهران اعلام کرده؛ به گفته او امسال یک‌هزار دانش‌آموز عمدتا کم‌بینا، کم‌شنوا و دارای مشکلات حرکتی ناچیز در مدارس عادی شهر تهران تحصیل کردند.
او دراین‌باره به «پانا» گفته این دانش‌آموزان با تشخیص کارشناسان به مدارس عادی معرفی شده و در کنار دیگر دانش‌آموزان ادامه تحصیل می‌دهند: «دانش‌آموزان دارای نیازهای ویژه کم‌بینایی، کم‌شنوایی و مشکلات حرکتی با حضور در کنار دانش‌آموزان عادی، نه‌تنها برای خود و دیگران مشکلی ایجاد نمی‌کنند، بلکه زودتر خود را با شرایط عادی وفق داده و در مدت کوتاه‌تری به زندگی عادی برمی‌گردند.»
پرویزی گفته هرهفته کارشناسان، وضع درسی دانش‌آموزان مورد نظر را رصد می‌کنند: «پیشرفت بعضی از این دانش‌آموزان واقعا تعجب‌آور است. اگر هرساله این طرح گسترش یابد و تعداد بیشتری از این دانش‌آموزان شناسایی شوند و در مدارس عادی کنار دانش‌آموزان معمولی به تحصیل بپردازند، بسیاری از نارسایی‌های ناچیز آنها بهبود خواهد یافت.» حالا چندسالی می‌شود که تحصیل دانش‌آموزان استثنایی در کنار دانش‌آموزان عادی به سیاست‌های آموزش و پرورش اضافه شده؛ سیاستی که همیشه کج‌دار و مریز دنبال شده و در مقاطعی کاملا متوقف شده است. دانش‌آموزان استثنایی هفت دسته‌اند: دانش‌آموزان نابینا، ناشنوا، معلول جسمی، حرکتی، دانش‌آموزان دارای اختلالات رفتاری، دانش‌آموزان دارای اختلالات یادگیری، دانش‌آموزان کم‌توان ذهنی و دانش‌آموزان چندمعلولیتی. آنها، بسته به نوع معلولیتشان برای تحصیل، در مدارس استثنایی مختلف درس می‌خوانند. در تمام سال‌هایی که از شروع به کار مدارس استثنایی در ایران می‌گذرد، نظرهای مختلفی درباره نوع آموزش آنها وجود داشته؛ عدهای گفته‌اند که بهتر است دانش‌آموزان معلول، ناتوان و کم‌توان ذهنی در مدارس استثنایی و در کنار آدم‌‌هایی مثل خودشان درس بخوانند و بزرگ شوند و عدهای از جدا‌کردن این دانش‌آموزان از بقیه انتقاد کرده و نتیجه آن را ایزوله شدن این افراد در جامعه دانسته‌اند. ماجرا از دو سال پیش شروع شد؛ وقتی بعد از اجرای نه چندان محکم طرح تلفیق دانش‌آموزان عادی و استثنایی در مدارس، «مهدی نویدادهم»، دبیرکل شورای عالی آموزش و پرورش اعلام کرد براساس تصویب شورایعالی آموزش و پرورش، کودکان و دانش‌آموزان استثنایی با معلولیت کم مانند نابینایی و ناشنوایی می‌توانند در مدارس عادی که شرایط و امکانات لازم را دارند در کنار بقیه دانش‌آموزان تحصیل کنند. حالا دو‌سال از آن زمان گذشته و کمتر دانش‌آموز عادی‌ای بوده که دانش‌آموزان استثنایی را کنارش و در کلاس درس دیده باشد اما این باعث نشده آموزش و پرورشی‌ها از تصمیمشان برگردند. حالا این مسئولان سازمان آموزش و پرورش استثنایی کشورند که می‌گویند اگر در دو‌سال گذشته تعدادی از این دانش‌آموزان، آن هم برای شرکت در یک طرح آزمایشی در مدارس عادی درس خوانده‌اند، درسال تحصیلی جدید، دیگر همه دانش‌آموزان استثنایی در مدارس عادی درس می‌خوانند. فروردین گذشته بود که معاون برنامه‌ریزی آموزشی و توان‌بخشی سازمان آموزش و پرورش استثنایی گفت آیین‌نامه آموزش تلفیقی – فراگیر کودکان و دانش‌آموزان با نیازهای ویژه در شورایعالی آموزش و پرورش درسال ۱۳۹۰ تصویب شده و شیوه‌نامه اجرایی آن به استان‌ها ابلاغ شده است.
اما تلفیق دانش‌آموزان عادی و استثنایی هنـوز موافـقان و مخالفان خودش را دارد. معلمان مدارس عادی، جزو کسانی‌اند که بیشتر مخالف در کنار هم درس خواندن دانش‌آموزان عادی و استثنایی‌اند تا موافق. محمدرضا نیک‌نژاد، معلمی که ۲۲سال است در مدارس عادی درس می‌دهد، یکی از آنهاست. او به «شهروند» می‌گوید آموزش دانش‌آموزان استثنایی در ایران دو رو دارد: «این دانش‌آموزان خودشان می‌خواهند که در مدارس عادی درس بخوانند و در فضای آن قرار بگیرند. اما از طرف دیگر واقعیت این است که آموزش و پرورش ما برای دانش‌آموزان عادی هم امکانات زیادی ندارد. درحال حاضر در کلاس‌های ۴۰نفره این دانش‌آموزان، آموزش زمینگیر و معلم مبصر است. از طرف دیگر مشکلات انضباطی، بازدهی کلاس را پایین می‌آورد. بنابراین در این فضایی که بچه‌ها انگیزه و امکانات لازم را ندارند و معلم هم ناراضی است، حضور این دانش‌آموزان و برخورد با آنها، آموزش لازم و امکانات مناسب می‌خواهد. از نظر من این موضوع برمی‌گردد به کارهای شتابزده دولت قبلی، بدون هیچ کار پژوهشی. شورایعالی آموزش و پرورش در دولت قبلی بدون هیچ کار پژوهشی‌ای این آیین‌نامه را تصویب کرد درحالی‌که این موضوع نیاز به کار بیشتری داشت.» یکی از معلمانی که در مدرسه استثنایی تدریس می‌کند هم دراین‌باره می‌گوید: «بعضی از دانش‌آموزان ناشنوا که با استفاده از سمعک مشکل خاصی ندارند و دارای معلولیت‌های دیگری هم نیستند می‌توانند در مدارس عادی تحصیل کنند اما به نظر من که سال‌ها سابقه تدریس در مدارس استثنایی را دارم بهتر است دانش‌آموزان ناشنوا در مدارس خاص خود تحصیل کنند چرا که اگر قرار است یک دانش‌آموز ناشنوا به مدرسه عادی برود باید همکاری زیادی میان والدین دانش‌آموز و معلمش صورت بگیرد اما این موضوع کمتر محقق می‌شود.»
http://shahrvand-newspaper.ir/default/default.aspx?no=321&dn=5&pid=17&rnd=Wke0Bm&p=&y=93&m=04&d=12
