یکی می مرد ز درد بی نوایی، یکی میگفت: خانوم ....

مسعود زینال زاده/ تارنگار چوب الف

 چندی است در سطح شهر بیلبوردهایی با مضمون "فرزند بیشتر؛ زندگی شادتر!" نصب شده است که بلافاصله مرا یاد ضرب المثل مشهور " یکی می مرد ز درد بی نوایی، یکی می گفت خانوم زردک میخواهی؟" میاندازد.

در شرایطی که بیشتر خانواده های متوسط و مادون متوسط با مشکلات فراوان اقتصادی دست و پنجه نرم می کنند ودر تامین هزینه های حتی یک بچه درمانده اند و آمار دختران و پسران درسن ازدواج و گذشته از آن که بدلیل مشکلات اقتصادی امکان فراهم کردن حداقل ها ی لازم برای شروع یک زندگی جدید راندارند  سر به فلک میزند، طرح چنین شعارهای پوپولیستی بیشتر به یک شوخی تلخ شبیه است.

 دوست مجردی دارم که مدرک فوق لیسانس مهندسی از یکی از دانشگاه های معتبر دولتی دارد و چند سالی است که نومیدانه به دنبال کار حتی نه چندان مرتبط با رشته و مدرک تحصیلی اش می گردد.   او می گفت: یکی مادر بچه ای را که حاضر باشد با شرایط فعلی همسر من شود  و یک سقف برای زندگی مشترک را پیدا کند، تولید انبوه بچه های قد و نیم قد که مثل بیلبورد خندان سوار یک دوچرخه هستند با من!  گویی گرافیست محترم این اثر سفارشی  سهوا یا تعمدا نیشخندی ابلهانه را بر لبان  راهبر دوچرخه (مولد فرزندان قد و نیم قد ) نشانده که تمسخر آمیز بودن پیام را بیشتر به رخ می کشد. ظاهرا تنها موش های حاشیه  بزرگراه ها این پیام را باور و سریعا بدان عمل نموده اند .شاید هم حضرات اینها را برای جوانان که نه، برای افراد متمولی که توانایی مالی داشتن چندین همسرو فرزند رادارند  توصیه کرده اند که بهانه ای برای تجدید فراش آنها باشد.

از مشکلات پیش روی ازدواج که بگذریم می رسیم به هزینه های سرسام آور مراقبتهای دوران بارداری اعم از تغذیه مناسب و رساندن ویتامینهای لازم به بدن مادرو نهایتا هزینه زایمان که علاوه بر مادر ،پدر بچه نیز گاهی زیر آن دو قلو می زاید. و اما بعد نوبت به تهیه سیسمونی و البته تهیه اتاقی برای بچه می رسد که با توجه به قیمت یک آپارتمان 50 متری در شهرهای بزرگ که معادل 300 ماه (25 سال ) حقوق یک کارمند متوسط است امری محال به نظر میرسد و لازم به ذکر نیست که جهت افزایش تعداد فرزندان مطابق الگوی ارایه شده لا اقل به یک"خانه دو خوابه " نیاز است. پس از آن به هزینه های پوشک و شیر خشک و هزینه های سرسام آور دارو و درمان و بهداشت و واکسیناسیون می رسیم و داستان بیمه و خدمات درمانی که خود حدیث مفصل دیگری است .پس از پنج شش سال نوبت به رفتن مدرسه میرسد که شهریه مدارس غیردولتی در بعضی از مناطق و مقاطع به بالای 10 میلیون تومان می رسد که این به غیر از هزینه های  رفت و آمد و نوشت افزار و پوشاک دانش آموز است و اگر قرار باشد خانواده ای به الگوی ارایه شده در بیلبورد عمل کند باید سالیانه فقط 50 میلیون تومان بابت شهریه بچه های قد و نیم قد هزینه کند. لابد تا آن وقت فاتحه این چهار تا مدرسه دولتی خودگردان هم خوانده شده وخانواده هایی که تمایل به تحصیل فرزندشان دارندباید شخصا هزینه های آن را پرداخت کنند.

در حالی که با جمعیت فعلی کشور وزارت آموزش و پرورش درپرداخت به موقع سرانه ناچیز دانش آموزی که حتی تکاپوی هزینه های آب و  برق وگاز مصرفی مدارس را نمی کند در مانده است چطور می تواند با افزایش چند برابری جمعیت دانش آموزی در آینده نزدیک این مبالغ پرداخت گردد؟

آیا مسئولین به عواقب ویرانگر افزایش بی رویه جمعیت آن هم با سوء مدیریت جاری در کشور توجه دارند؟ آیا برای تامین خوراک،پوشاک،مسکن،بهداشت و درمان  وآموزش و اشتغال آنها طرحی ریخته اند؟

تلاشهای فراوانی که ازسوی دولت چهارم و پنجم بخصوص وزیربهداشت و درمان وقت برای کنترل رشد جمعیت و آموزش روشهای تنظیم خانواده به عمل آمد پس از بیست و اندی سال به بار نشست و پیک جمعیت از دوران ابتدایی و متوسطه و دوره مقدماتی دانشگاه عبور کرد وتب کلاسهای پنجاه شصت نفره در مدارس سه شیفته تازه فروکش کرده که زمزمه مسئولین جهت افزایش جمعیت به تقلید از کشورهای توسعه یافته  روز به روز بلندتر میشود .

متاسفانه بیشتر پذیرندگان اینگونه شعارها قشر متوسط و با سواد که نه بلکه افراد کم سواد و کم توان اقتصادی هستند که با شعار ساده انگارانه "هر آن کس که دندان دهد نان دهد"در این ورطه می افتند. غافل از اینکه فرزند علاوه بر نان که بدست آوردن آن هم آسان نیست نیاز به آموزش وفرهنگ دارد. یادمان باشد افزایش بی برنامه جمعیت جز به گسترش پدیده «حاشیه نشینی»در اطراف شهرهای بزرگ نمی انجامد که حاصل آن تنها افزایش جرم و بزه و فقر و فحشاست و شاید تنها کارکرد قابل بهره برداری آن درحرکت های باصطلاح خودجوش ویا تامین لشکر جنگ های احتمالی  باشد. 

http://zeinalir.blogfa.com/post/22