آموزش و پرورش و سخنان وزیر

مهدی بهلولی،روزنامه آرمان،1 بهمن 92

 در این چند ماهی که از روی کار آمدن دولت یازدهم می گذردعلی اصغر فانی،وزیر آموزش و پرورش،برخی موضع گیری های درخور درنگ و ارزنده ای داشته،که به ویژه کنشگران صنفی فرهنگیان را در پیگیری کار صنفی خویش امیدوارتر ساخته است. برای نمونه،نامه ای که چند روز پیش به ریاست قوه قضاییه نوشت و درخواست نمود که فرهنگیان زندانی عفو و آزاد گردند. یا سخنان چندی پیش ایشان،که درباره ی فضای امنی بود که باید بر محیط های آموزشی چیره باشد تا فرهنگیان بدون واهمه خرده و سخن خود را به زبان آورند : "معلم در دولت تدبیر و امید باید احساس کند که می‌تواند حرف خود را بزنند. معلم باید احساس غرور کند و احساس کند برای حرف‌هایش حتی در صورت منتقد بودن،شنونده وجود دارد،امنیت فرهنگی در آموزش و پرورش جایگزین فرهنگ امنیتی می‌شود." اما ناگفته پیداست که آموزش و پرورش در وزیر آن خلاصه نمی شود و سر و کار فرهنگیان،بیش از آن که با وزیر باشد،با کارگزاران اداره های آموزش و پرورش و مدیران مدرسه هاست. شوربختانه گاه دیده و شنیده می شود که شماری از این کارگزاران،آنچنان که باید و شاید،همراه و همدل سخنان وزیر نمی باشند. برخی قانون های آموزش و پرورش هم،با این نگاه،هماهنگ نیست. بگذارید نمونه ای بیاورم.   

 آموزش و پرورش تهران،در شهریورماه گذشته،بخشنامه ای صادر کرد با درون مایه ای اینچنین که دانش آموزان سال نخست دبیرستان که در خرداد ماه قبول نشده اند نمی توانند در رشته های نظری ادامه تحصیل دهند و بایستی به رشته های کار دانش و یا هنرستان بروند. اما پس از این که این بخشنامه رسانه ای شد وزارت خانه ی آموزش و پرورش،اعلام نمود که این بخشنامه آموزش و پرورش تهران درست نمی باشد و نبایستی اجرا گردد. پس از آن و در روزهایی که هنوز دستوری بر لغو بخشنامه ی تهران به دبیرستان ها نرسیده بود- و تا آنجا که این نگارنده اطلاع دارد هیچ گاه به دست آنها نرسید و تا پایان شهریور هم همان بخشنامه ی پیشین اجرا شد!- دو سه روز مانده به آغاز سال تحصیلی،یکی از خبرگزاری های رسمی کشور،با یکی از معاون های یکی از دبیرستان های تهران گفت و گویی انجام داد و پرسید که آیا شما بخشنامه آموزش و پرورش تهران را اجرا می کنید یا نه؟ آن معاون پاسخ داده بود هنوز چیزی مبنی بر لغو بخشنامه به مدرسه ابلاغ نشده است- و این موضع و سخن کوتاه هم از زبان ایشان،در خبرگزاری منتشر گردید. اما نکته ی درخور درنگ این است که گویا قانونی نوشته یا نانوشته در آموزش و پرورش وجود دارد که کارگزاران اجرایی مدرسه ها،و از آن میان مدیران و معاونان،درباره ی مسائل آموزشی مدرسه ها و چند و چون آنها،حق گفت و گوی با رسانه ها را ندارند. و از این رو،شنیده شد که با استناد به همین قانون،به همین گفت و گوی ساده نیز خرده گرفته شد.

 اکنون سخن این است که آیا به راستی در آموزش و پرورش چنین قانونی وجود دارد یا نه؟ آیا قانونی هست که اگر مدیری،در انتقاد به برخی کمبودها و کاستی های اجرایی و آموزشی مدرسه،با یکی از خبرگزاری های کشور،گفت و گویی کند و یا در روزنامه ای مطلبی بنویسد و به انتقاد بپردازد،کاری خلاف انجام داده است و باید پاسخگو باشد؟

 در دو سال پایانی دولت دهم،به مدرسه های کشور،سرانه ی آموزشی داده نشد. در دولت یازدهم و در پیش از آغاز سال تحصیلی،وزیر(سرپرست)آموزش و پرورش،گفتند که ما درصدد تغییر این روند هستیم و در همان روزهای نخست مهرماه و حتی پیش از آن،مبلغی به حساب مدرسه ها واریز می شود. اما بنا به برخی خبرهایی که در مدرسه ها شنیده می شود،یا از بنیاد،چنین سرانه ای داده نشده و یا برای همه ی مدرسه ها نبوده و یا به میزان فراخور هزینه ها واریز نگردیده،به هر رو،هنوز هم هستند مدرسه هایی که سرانه ای دریافت نکرده اند و از این رو،به شگردهای گوناگون،برای هزینه های جاری مدرسه،از خانواده ی دانش آموزان پول دریافت می کنند. چند روز پیش یکی از معاونان مدرسه ای می گفت یکی از انگیزه های برگزاری آزمون های میان ترم در بسیاری از مدرسه ها این است که پس از آزمون،کارنامه ای صادر و به پدر- مادر دانش آموز داده شود تا بدین شیوه آنها را به مدرسه بکشانند. ولی پیش از آمدن آنها،کارگزاران مدرسه ها،به خانه ها زنگ می زنند و به گونه ای به آنها می فهمانند که به هنگام دریافت کارنامه،کمک به مدرسه،فراموش شان نشود! می گفت ما خودمان این کار را می کنیم. البته سخن اش را با خنده ای تلخ و احساس شرمندگی بیان می کرد. حال پرسش این است که آیا این معاون و یا مدیر مدرسه،حق اعتراض به چنین شرایطی را دارد یا نه؟ آیا این معاون حق دارد در رسانه های همگانی اعتراض کند که گرفتن پول از خانواده ها با شگردهایی اینچنین،شآن آموزگار،معاون و مدیر مدرسه را پایین می آورد؟ 

http://www.armandaily.ir/?NPN_Id=511&pageno=5