"فانی" را چگونه بنگریم؟
مهدی بهلولی،تارنمای "سخن معلم"
در پاسخ به فراخوان تارنمای "سخن معلم"،برای
بررسی حضور چندی پیش علی اصغر فانی،وزیر آموزش و پرورش،در سومین مجمع
عمومی کانون تربیت اسلامی،به گمانم،می توان از زاویه های گوناگون به این
حضور نگریست. برای نمونه می توان بر درون مایه ی سخنان ایشان تمرکز نمود و
درستی و نادرستی آنها را ارزیابی کرد. یا به نفس این حضور پرداخت و
از آن رو که کانون تربیت اسلامی،نهادی است با پیشینه ی سیاسی
مشخص("راست")،و سخت ایدئولوژیک،که در موضع گیری های آن از گذشته
تاکنون،کمترین نشانی از آموزش و پرورش نوین دیده نمی شود،این نشست را
واکاوید. این که فانی،تا کجا با نگرش های آموزشی این گروه – که بی گمان
همبسته با نگرش های سیاسی و ایدئولوژیک آنهاست- همدل و همراه است،و این که
این همدلی و همراهی احتمالی،هدف های فراگیر آموزشی را هم دربرمی گیرد و یا
تنها در جزییات باقی می ماند،و البته بسیاری پرسش های دیگر،را می توان به
میان آورد و با حدس و گمان،به آنها پرداخت.
اما به باور این نگارنده- و البته با درنظر گرفتن پیشینه و گذشته فانی و دنبال کردن سخنان وی در این چند ماهه ی گذشته وزارت- فانی کسی نیست که "سراسر" به دامن "راست" بیفتد. نه فضای کنونی دولت اجازه می دهد و نه شخصیت محافظه کار ایشان. بگذریم از برخی کسان،که پیرامون(دور یا نزدیک) وی هستند و نگاه و نگرش نو به آموزش و پرورش دارند و چه بسا مشاوره هایی هم به ایشان بدهند. با گسترش رسانه ها،صدای نوگرایان آموزش و پرورش در میان خود فرهنگیان نیز،بلندتر از گذشته به گوش می رسد و درافتادن در دامن راست،پرهزینه تر از پیش می باشد. به گمانم،فانی همواره همین خواهد بود که هست : نه رومی رومی و نه زنگی زنگی. گرایش نوگرایانه اش،آنچنان نرم و کم رنگ است که آزاری به سنت گرایان نمی رساند و برداشت های سنتی اش از آموزش و پرورش هم،خیلی تند و افراطی نیست.
باری،در روزگار ریاست فانی بر آموزش و پرورش،شاید یکی از بهترین کارهایی که می توان کرد نیرومندسازی اندیشه ی آموزشی کنشگران آموزش و پرورش است. باید کوشید تا آنجا که می توان،آگاهانه و پژوهش مدارانه سخن گفت،و به نقد ایشان و آموزش و پرورش پرداخت. شاید بهتر باشد نه آنچنان امیدی به ایشان بست و نه سراسر قطع امید نمود. بهتر است به نیرومندسازی خودمان،و گسترش اندیشه های نوین آموزشی بپردازیم- فرهنگ سازی. بی گمان دولت یازدهم می توانست فرصت بهتری باشد برای بهبود آموزش و پرورش،اما هم اکنون هم شاید بهتر باشد در اندیشه ی بهره گرفتن از شرایط بود به سود هر چه بیشترگستراندن ِ نگاه و نگرش نو به آموزش و پرورش،به سود هر چه بیشتر ریشه دواندن در میان فرهنگیان،به سود هر چه بیشتر بر سر پای خود ایستاندن و دوری از دولتی شدن و بودن. فانی،البته از دید من،نه یک نوگرا و اصلاح طلب آموزشی است و نه یک سنتی بی کم و کاست. در برخورد با چنین فردی،توانایی های خود ماست که حرف اول را می زند.
http://smi-edu.com/index.php/خبر/474-فانی-را-چگونه-بنگریم؟
