گزارش از یک جشنواره سرخ

روز یکشنبه 10 آذر 92،همزمان با روز جهانی ایدز مراسم پایانی "نخستین جشنواره ی مطبوعات و رسانه ها در حوزه ی ایدز اچ آی وی ایدز" در فرهنگسرای رسانه برگزار گردید. در این مراسم که با همکاری دفتر مقابله با مواد مخدر و جرم سازمان ملل متحد و ستاد مبارزه با مواد مخدر دفتر ریاست جمهوری برگزار گردیده پس از گزارش "سعید ارکان زاده" دبیر جشنواره،گری لوییز، هماهنگ کننده مقیم سازمان ملل متحد دیدگاه های خویش را درباره بیماری ایدز و راه های مبارزه با آن بیان داشت. پس از ایشان،لیک بون وات،نماینده دفتر مقابله با مواد مخدر و جرم سازمان ملل متحد نیز به شرح دیدگاه های خویش و دفتر مقابله با مواد مخدر و جرم سازمان ملل متحد پرداخت. در پایان و پس از نمایش چند نماهنگ و فیلم کوتاه در باره انگ به بیماران آلوده به ایدز و دشواری های آن و نقش رسانه ها و روزنامه ها در کاهش فشارهای اجتماعی،روحی و جسمی ناشی از آن،نوبت به ا...علام نام برگزیدگان جشنواره رسید. رقابت در چهار بخشِِ گزارش،خبر،یاداشت و گفتگو برگزار شده بود. گروه داوری شامل دو گروه استادان روزنامه نگاری و دو متخصص امور پزشکی و مسایل اجتماعی و مشاوره ای ایدز به بررسی هزار و دویست اثر در این زمینه پرداخته و در هر بخش سه تن را سزاوار نکو داشت دانسته بودند. در این میان یاداشتی از من در روزنامه شرق با عنوان" نقش آموزش و پرورش در مبارزه با ایدز" در بخش یاداشت ها به مقام دوم رسیده بود. این کامیابی برایم از دو سو بسیار دلچسب و افتخار آمیز بود . نخست آن که یاداشتم یکی از دشواری های ژرف و فراگیر جهان امروز و بیماران ستم دیده ی آن را هدف گرفته بود و از سویی راهیابی یک فرهنگی به میان گروه توانمند و ارزشمندی از روزنامه نگاران- که برخی هایشان از نام آورترین ها هستند- را برای خود و همکارانم موجب سرافرازی می دانم. در هنگام دریافت پاداش هر یک از برگزیدگان باید پشت تریبون سخنی می گفتند. هر کدام به زبان و هنر خویش آرزوی نابودی این بیماری اجتماعی-جسمی- فرهنگی را می کردند . من هم گفتم"من بر خلاف بسیاری از دوستان که اینجا هستند روزنامه نگار نیستم،من یک معلمم و بسیار مفتخرم به بودن در این جمع. اما به باور بسیاری از کارشناسان و متخصصان مبارزه با اچ آی وی،بهترین راه مبارزه با این بیماریِ خانمان سوز ،پیشگیری است و کاراترین روش برای پیشگیری،آموزش است. پس از همه ی دوستان و دست اندکاران، خواهش می کنم آموزش و پرورش را فراموش نکنند و بر کودکان امروز و چه بسا بیماران فردا تمرکز بیشتری کنند و بیش از گذشته به نهاد فراگیر و کارای آموزشی بپردازند." در پایان بخش فراوانِ افتخار این کامیابی و البته پاداش آن را به همسرم - که در همه زندگیم بهترین یاری دهنده و همراه و همدلم بوده- پیشکش می کنم و لوح زیبای آن را با سرافرازی برای خود نگه می دارم.