چگونه آموزش و پرورش را بهبود بخشیم؟
دایان راویچ،روزنامه لس آنجلس تایمز،1 اکتبر 2013
برگردان : مهدی بهلولی ، روزنامه آرمان،12 آبان 92
لس آنجلس،از هر منطقه ی آموزشی دیگری در کشور،مدرسه های منشوری بیشتری دارد؛و ایده ی مدرسه منشوری،ایده ی بسیار بدی است. [مترجم : مدرسه های منشوری،مدرسه های دولتی با اختیارهای ویژه می باشند. نویسنده در متن به برخی از ویژگی ها و کارکردهای آنها اشاره می نماید و به نقد آنها می پردازد.] میلیاردرها،مدرسه هایی را دوست دارند که به صورت خصوصی گردادنده می شوند. پدر- مادران،با وعده های پر زرق و برق مدرسه هایی به دام می افتند که قول بخشیدن بلیت تضمینی ورودی کالج به بچه هاشان را می دهند. سیاستمداران می خواهند با مدرسه های منشوری،قهرمان "اصلاح آموزشی" درنظر آیند.
اما مدرسه های منشوری،به تنگدستی،ریشه ی عملکرد ضعیف آموزشی،پایان نخواهند داد،یا آموزش مدرسه ای کشور را به سامانه ای با عملکرد بالا،تبدیل نخواهند کرد. سامانه های آموزشی ارزنده ی جهان- همانند فنلاند و کره- مدرسه های منشوری ندارند. آنها برنامه های مدرسه دولتی نیرومند با آموزگاران و مدیرانی با تجربه و به خوبی آماده شده دارند. مدرسه های منشوری و آن اصلاح خطای دیگر،مدرسه ها با بن های آموزشی(vouchers)،آموزش مدرسه ای را به چیزی همچون کالایی مصرفی درمی آورند که در آن امکان گزینش،برترین ارزش است.
هدف اصلی مدرسه های منشوری- هنگامی که در 1990 راه اندازی شدند(و آن هنگام من هم پشتیبان آنها بودم)- همکاری با مدرسه های دولتی بود،نه رقابت با آنها و یا تیشه به ریشه ی آنها زدن. چنین پنداشته می شد که این مدرسه ها،ضعیف ترین دانش آموزان،بازماندگان از آموزش،را می گیرند،و شیوه هایی برای کمک به مدرسه های دولتی شناسایی می کنند تا این مدرسه ها با کسانی که دلبستگی به آموزش مدرسه ای را از دست داده بودند،کار بهتری ارائه دهند. هم اکنون هم،باید هدف شان همین باشد.
در عوض،صنایع مدرسه های منشوری،ستیزه جو و کارسالارانه است. منشورها،نمره های بالای آزمونی می خواهند،از این رو بسیاری از آنها،دانسته و به عمد،کمترین شمار فراگیران و دانش آموزان انگلیسی زبان معلول را دارند. برخی از این مدرسه ها،دانش آموزانی را که میانگین نمره هایشان در خطر است بیرون می کنند. سال گذشته،دفتر پاسخگویی عمومی،گزارشی منتشر کرد که در آن به سرزنش مدرسه های منشوری می پرداخت از آن رو که از دانش آموزان معلول دوری می جویند،و ACLU (اتحادیه حقوق مدنی آمریکا) در نیواورلئان،به همین دلیل،از منشورها دارد شکایتی تنظیم می کند.
چون این مدرسه ها،آزادانه،گردانده می شوند اغلب نه پاسخگو هستند و نه شفاف. در سال 2013،پایه گذاران یک مدرسه ی منشوری با 1200 دانش آموز،به سوء استفاده به بیش از 200 هزار دلار از بودجه های دولتی محکوم شدند. در اوکلند،یک بازرسی در مدرسه های منشوری با بالاترین عملکرد در ایالت،روشن کرد که می تواند از 8/3 میلیون دلار،سوء استفاده شده باشد- هنگامی که پایه گذار مدرسه ها،کار و کاسبی دیگرش را به سود مدرسه اش به کار بسته بود. منشورها،به هنگام درخواست بودجه ی دولتی،"دولتی" اند اما در دادگاه فدرال،و پیش از آن در شورای ملی روابط کار،ادعا کرده اند که شرکت سهامی های خصوصی اند- هنگامی که کارکنانشان درخواست حمایت از قانون های دولتی کار کرده بودند.
در لس آلتوس،گروهی از مردم ثروتمند،برای فرزندان خودشان،مدرسه ی منشوری بوتیک مانندی گشودند. از پدر- مادران درخواست شد که سالانه برای هر فرزند،5000 دلار بپردازند. پدر- مادران مدرسه ی دولتی محلی می پندارند که این منشور،مدرسه ی خصوصی گزیدگان باشد؛گیرم مدرسه ای که در وهله ی نخست،از دلارهای دولتی،تآمین بودجه می کند.
البته مدرسه های منشوری آبرومند و با مدیریت خوب هم وجود دارند که آموزشی عالی ارائه می دهند. شورای سردبیری این روزنامه [لس آنجلس تایمز] به پژوهشی استناد می کند که نشان می دهد در منشورهای لس آنجلس،نسبت به مدرسه های هماهنگ،کار بهتری انجام می پذیرد. اما پژوهش های بسیار دیگری نشان می دهند که منشورها،اغلب،در وظیفه ی آموزش کودکان،کامیاب تر از مدرسه های دولتی نیستند به شرط آنکه آنها هم دانش آموزانی همانند دانش آموزان مدرسه های دولتی ثبت نام کنند.
میان معرکه گیری مدرسه های منشوری و واقعیت آنها،می تواند شکافی به اندازه ی خلیجی باشد- گرچه این هم بزرگترین خطر این مدرسه ها را نمایان نمی سازد. این مدرسه ها،پیشگامی شده اند برای جهاد ِ ایدئولوژیک ِ دیرینه - گرامی داشته ای که بی کم و کاست درست پنداشته می شود و آموزش و پرورش را به جای تعهد مدنی،به گزینش مشتری بدل می سازد. رها کردن مدرسه های دولتی به سود نظام بازار آزاد،سر و ته تعهد بنیادین ما را،به پشتیبانی از کودکان- که بچه های ما هستند در مدرسه های دولتی،در مدرسه های خصوصی،یا در مدرسه های مذهبی- می زند؛حتی اگر ما هرگز کودکی نداشته باشیم.
تلاش برای "اصلاح" مدرسه ها،با روانه کردن پول دولتی به شرکت های سهامی خصوصی،سخت دور افتادن از فهم دشواری های راستین سامانه ی آموزشی مان است. عملکرد آموزشی پایین است جایی که تنگدستی و تبعیض نژادی بالاست. بدبختانه،آمریکا،در نسبت کودکانی که در فقر می زیند،بالاتر از دیگر کشورهای پیشرفته ی جهان است. و هم اکنون نابرابری درآمدی در کشور ما،از هر زمان دیگری در سده ی گذشته،بیشتر است.
ما باید کارهایی را انجام دهیم که مدرسه هایمان را نیرومند می سازد : آموزش و پرورشی فراگیر،از روزهای آغاز کودکی،فراهم سازیم( برابر آمار اکونومیست،آمریکا رتبه ی 24 ام در میان 45 کشور دیگر را دارد)؛مطمئن شویم که زنان فقیر،از مراقبت های خوب ِ پیش از زایمان،برخوردارند تا بچه هایشان سالم باشند(برابر گزارش سازمان ملل،ما در میان 185 کشور،131 مین هستیم)؛ در مدرسه هایی که دانش آموزان در کشمکش اند،شمار شاگردان کلاس ها را کاهش دهیم( به کمتر از 20 دانش آموز)؛ بر این پای بفشاریم که همه ی مدرسه ها،باید برخوردار از برنامه ی درسی ممتازی باشند که آموزش هنرها و آموزش بدنی روزانه را دربرمی گیرد- افزون بر تاریخ،آموزش های شهروندی،علوم،ریاضیات و زبان های خارجی؛مطمئن شویم که مدرسه هایی که کودکان فقیر دارند،از مشاوران راهنما،کتابخانه ها و کتابدارها،مددکاران اجتماعی،روانشناسان،برنامه های تقویتی و برنامه های تابستانی،برخوردارند.
کشور ما دارد در یک راه خطرناک پیش می رود،به سوی خصوصی سازی آموزش و پرورش،که قشربندی اجتماعی و تبعیض نژادی را افزایش خواهد داد. پایبندی مدنی ما به "آموزش برای همه"، دارد فرسایش می یابد. اما همانند پشتیانی پلیسی،پشتیبانی آتش نشانی،کنار دریاهای دولتی،پارک های عمومی و جاده های دولتی،مدرسه های دولتی هم یک مسئولیت دولتی است،نه یک کالای مصرفی.
(دایان راویچ،تاریخ دان آموزش و پرورش است. واپسین کتاب اش "پادشاهی خطا : حقه ی جنبش خصوصی سازی و خطر ِ متوجه ی مدرسه های دولتی آمریکا" است. راویچ امشب در کالج اکسیدنتال سخنرانی می کند و چهارشنبه در کالج ایالتی نورثریج کالیفرنیا.)
http://armandaily.ir/?News_Id=58181
[توضیح : خوانندگان گرامی می توانند برای آشنایی بیشتر با مدرسه های منشوری،به آدرس زیر بروند :
http://bohluli.blogsky.com/1392/07/12/post-464/]
