"معلم و شرکت”ارج” مقصر آتش سوزی مدرسه" هستند.هنگامی که تیتر گزارش روزنامه ها را خواندم،بسیار شگفت زده شدم و به حال خودم و صدها هزار معلمی که چنین وزیر دلسوز! که همواره داد سخن از پشتیبانی و حمایت صنفی معلم می دهد،آهی کشیدم و افسوسی خوردم. یاد مجموعه ای تلوزیونی در دوران کودکی خود- به نام مَثل آباد- افتادم. در آن نمایش،حکیم باشی! پس از دیدار با بیمار- به سفارش پدر و استادش: که پسرم پیرامون بیمار را با کنجکاوی ببین و اگر پوست میوه ای،سرخ کردنی ای و یا .... دیدی بگو بیمار ناپرهیزی کرده است و فلان میوه را خورده و بیماریش بدتر شده است- به دنبال بهانه ای برای مچگیری بیمار و مدرکی از سرپیچی او از توصیه های حکیم بود که بخشی از وسایل الاغی را دید و بی درنگ گفت"ناخوش خر خورده!
باز هم این معلم است که باید با نگهداشتن کودکان در کلاس بارِ ناتوانی و ناکارآمدی ساختار آموزشی را بدوش بکشد و مانند همیشه پس از کمی جستجو،دیواری کوتاهتر از معلم یافته نشد! "ایثار معلم کلاس بود که حادثه را پدید آورد..." وزیر با این جمله می خواهد از شدت بارِ منفی گفته ی خویش بکاهد. شاید اگر زودتر معلم اجازه بیرون رفتن به دانش آموزان را می داد چنین رخداد تلخی روی نمی داد،اما گویا حاجی بابایی بدش نمی آید که وجدان به درد آمده ی جامعه، انگشت اتهام خویش را به سوی آموزگار بی پشت و پناه اشاره رود و او مانند همیشه تاوان و هزینه همه ی کم کاری های دیگران را بپردازد. بعنوان معلمی که سالها تجربه ی اداره ی کلاس های 35 تا 40 نفره را سر گذرانده ام، می دانم که اجازه دادن به دانش آموزان یک کلاس- به هر دلیلی- همان و اعتراض، وغرغر و سرزنش های معاون و مدیر نیز همان!ساختاری که تنها راه نگهداشتن دانش آموزان در کلاس و مدرسه را زور می داند و برای برپایی نظم و سامان بخشی به محیط آموزشی،مدیرتی پادگانی را فراگرفته است،نمی تواند آزادی عمل آموزگار را برتابد و معلم نیز بنا بر آموخته های نهادینه شده ی خویش،در این گونه رخدادها،ترجیح می دهد،خود مشکل را برطرف کند تا به نا توانی در مدیریت کلاس متهم نشود. در آموزش و پرورش آزادی معلم تا دم درِ کلاس خویش است و وادار شده به حرکت در چارچوب برنامه های نوشته شده در نهاد های بالای مدیریتی است. ساختاری که هیچکدام از سفارش های بین المللی،ملی و بخشنامه ای برای حفظ جان دانش آموزان را رعایت نمی کند،برای فرار از زیر فشار جامعه و جاخالی دادن به خرده های در پیوند با کم کاری های خویش،آموزگار کلاس را بعنوان فردِ مقصر به جامعه ی زخم خورده، می شناساند. این سخن وزیر را در کنار سخن دیگرش یعنی" خبرنگاران باید پاسخگوی حادثه ی مدرسه باشد چراکه زودتر به ما خبر نداده اند!"بگذارید. باید از وزیر پرسید که آیا شما و مدیران زیر دستتان پاسخگوی خبرنگاران هستید؟ آیا مدرسه های شما خبرنگارانی را که برای تهیه گزارش می آیند،می پذیرند؟ ساختاری که معلمانش شرط گفتگو درباره ی مشکلات آموزشی را نیاوردن و یا حذف نامشان در گزارش قرار می دهند،پرسش های دردسر ساز خبرنگران را پاسخی درخور و درست می دهند؟ مدیران از هراس برخوردهای اداری و سرزنش های فرادستان،هیچگاه زیر بار گفتگو با روزنامه ها نمی روند. اگر هم گفتگویی انجام شود،باید در چارچوب بزرگنمایی کامیابی های ساختارِ آموزشی و مدح مدیران و فرادستان باشد.
در چند روز گذشته و به ویژه با درگذشت یکی از این نوباوگان،فشار افکار عمومی و نماینده ی شهر پیرانشهر و نهادهای مستقل غیر دولتی،برخی کارگزاران وادار به پاسخگویی شدند.اما آقای وزیر در چند سال مدیریتت بر گسترده ترین نهاد اجتماعی،همواره با پاسخ های ماهرانه ی خویش توانستی دل نمایندگان را بدست آوری! اما بدان که در هر یک از این گام ها،گامی بیشتر از فرهنگیان دور شدی. چیزی به پایان نمانده، با سربلندی میز وزارت را رها کن و در تاریخ بمان.
این درس را به گوش جان نیوشیده اند .وممکن نیست اتفاقی بیفتد وبیمار مقصر نباشد !
