پس از نجفی چه باید کرد؟
محمد رضا نیک نژاد،روزنامه ی آرمان،26 مرداد 92
محمد علی نجفی،وزیر پیشنهادی آموزش و پرورش نتوانست رای اعتماد نمایندگان را بدست آورد.گفتن این جمله ی ساده از سوی رییس مجلس،آب سردی بود که پس از چهار روز پر از نگرانی و دلواپسی،برآتشِ شور و امیدِ بسیاری از فرهنگیان کشور ریخته شد. معرفی نجفی به عنوان وزیر از سوی رییس دولت "تدبیر و امید" پیشکشی ارزشمندی بود که حکایت از درک درست رییس جمهور روحانی از دشواری های گذشته و آینده ی این وزارتخانه ی پر دردسر داشت. تجربه های گران سنگ و کم و بیش کامیاب،شخصیت پر نفوذ،دانسته های تجربی- آموزشی،جایگاه دانشگاهی و از همه ارزنده تر پشتیبانی بی مانند فرهنگیان،کنشگران و تشکل های صنفی از ایشان،امیدی فراگیر و ژرف،بر آغاز راهی به سوی پایان آشفتگی ها و سیاست زدی ها در گسترده ترین نهاد اجتماعی پدید آورده بود که شوربختانه با اعتماد نکردن نمایندگان به ایشان به ناگاه جای خود را به ناامیدی و سرخوردگی داد. فرهنگیان همواره از نداشتن وزیری قوی،توانمند و پر نفوذ در کابینه گلایه داشته و بسیاری از دشواری های سامانه ی آموزشی و بی توجهی فرادستان سیاسی به این نهاد - به ویژه در زمینه ی دستمزدها - را برآمده از این می دانستند که وزیر یا پیرو بی چون و چرای فرادستان است و یا در چانه زنی های درون کابینه برای پیشبرد خواسته های فرهنگیان،توجه چندانی را برنمی انگیزد. از این رو معرفی نجفی به عنوان وزیر آموزش و پرورش بسیار به آرمان های فرهنگیان نزدیک بود. شوربختانه مجلس و نمایندگانش نتوانستند این بزنگاه تاریخی-نزدیکی و کم شدن فاصله ی میان فرادستان آموزشی و فرهنگیان- را با رای خویش قدر بنهند و از زمینه ی فراهم شده برای دگرگونی های بنیادین و شایسته بهره نگرفتند و سامانه ی آموزشی،دانش آموزان،خانواده ها،فرهنگیان و کشور را از آن محروم نمودند.دکتر نجفی در جایی از دفاع خویش در مجلس، ورودش به کارزار وزارت را پافشاری رییس جمهور و درخواست معلمان دانست. نگارنده به سهم خویش به عنوان یک فرهنگی از ورود ایشان و ارائه ی برنامه هایی پیشرو و گره گشا برای فراگیر ترین وزارتخانه کشور سپاسگزاری می کنم. و امیدوارم دولت در جایی از ایشان بهره بگیرد که نزدیک ترین فاصله را با آموزش و پرورش داشته باشد.
اما با رای نیاوردن دکتر نجفی در مجلس،منتقدان رییس جمهور اجازه ی آزمودن کلید"تدبیر" برای باز نمودن قفلِ آموزش و پرورش را به ایشان ندادند و این قفل همچنان بسته است. اما امروز چه باید کرد؟ رییس جمهور،فرهنگیان و کنشگران صنفی چه راهی پیش رو دارند؟
1- رییس جمهور در دوران تبلیغات و در گستره ی آموزش و پرورش برنامه هایی ارائه داد و این برنامه ها به گونه ای فراگیر و باور نکردنی مورد پذیرش بسیاری از فرهنگیان کشور قرار گرفت و سبب پشتیبانی این گروه تاثیر گذارِ اجتماعی از ایشان گردید. رییس جمهور با معرفی دکتر نجفی به عنوان وزیر پیشنهادی به مجلس نشان داد که در پیگیری و اجرای برنامه هایش در آموزش و پرورش دل استوار است. اکنون و در شرایط تازه ایشان باید نشان دهند که بر اجرای برنامه هایشان در آموزش و پرورش جدی بوده و فشارهای گوناگون نمی تواند سبب چشم پوشی از هدف هایشان گردد. معرفی گزینه ی دیگری که از سویی به برنامه های رییس جمهور پایبند و از سوی دیگر مورد پذیرش فرهنگیان باشد – اگر چه شوربختانه و با اطمینان می توان گفت کسی را همسنگ و محبوب تر از دکتر نجفی نمی یابند. این کار می تواند نقطه ی امیدی باشد که رییس جمهور،پرشمارترین کارمندان دولت را با خود همراه داشته و از این انرژی نهفته برای پیشبرد برنامه هایشان بهره گیرند. برای این کار می توانند با همکاری و همراهی نجفی،فردی نزدیک و مورد حمایت ایشان را بر گزینند و با یک تیر هم برنامه های نجفی را پیش ببرند و هم از نفوذ ایشان در میان فرهنگیان بهره گیرند. از رد کردن گزینه ی دوم نهراسد،زیرا دست رد زدن به سینه ی گزینه ی دوم برای مجلس هزینه هایی را به همراه دارد پس می توان امیدوار بود که دومین وزیر پیشنهادی رای خواهد آورد.
2- در روزهای گذشته و در پی معرفی نجفی،همدلی و همراهی کم مانندی میان فرهنگیان سراسر کشور پدید آمد. فرهنگیان باید مانند گذشته بر خواسته های صنفی و آموزشی پای فشرده و با بازتاب این خواسته ها در رسانه های گوناگون،از سویی رییس جمهور را برای معرفی وزیری توانا و محبوب یاری رسانند و از دیگر سو نمایندگان مجلس را وادارند که به خواسته ها و دغدغه های گسترده ترین کارمندان دولت تن دهند.
3- کنشگران و تشکل های صنفی نیز- مانند چند هفته ی گذشته - با گفتگوها و یاداشت های خویش در گستره رسانه های عمومی زمینه ی فشار بر دولت برای تحمیل وزیری از درون مجلس یا کانون های دیگر قدرت را از میان برداشته و با برگزاری نشست ها و گردهایی، به هم اندیشی پرداخته و نتیجه ی این نسشت ها را به گوش کارگروه تعیین وزیر و نمایندگان مجلس برسانند. تا گستره ای فراهم شود که برنامه های رییس جمهور و خواسته های فرهنگیان در گیر و دار اختلاف های سیاسی و جناحی نادیده گرفته نشود. که در این صورت ساختار آموزشی،دانش آموزان و فرهنگیان دچار آسیب های جبران ناپذیری خواهند شد.
http://www.armandaily.ir/?NPN_Id=385&pageno=7
