آسیب دیدگان آموزشی و چند پرسش از مسئولان!
محمدرضا نیک نژاد، روزنامه جهان صنعت، 7 اردیبهشت 95
فروردین 95 جانفشانی دو آموزگار بلوچ در راه نجات دانش آموزان شان در روستایی از شهرستان خاش خبرساز شد. در این رخداد یکی از آموزگاران بنام "حمیدرضا گنگوزهی ریگی" جان داد و دیگری به نام " عبدالرئوف شهنوازی" به شدت آسیب دید. در مراسم خاکسپاری آموزگار جان باخته مسئولان آموزش و پرورش استان شرکت کردند و وزیر آموزش و پرورش نیز پس از چند روز خود را به مراسم ختم رساند و با رفتن به خانه او و آموزگار آسیب دیده از آنان دلجویی کرد. گرچه چنین کارهای ارزشمندی می تواند بار سنگین غم را سبک تر کند اما هنگامی ارزشمندتر می شود که با پیگیریهای دراز مدت همراه شود. گذری بر رخدادهای این چنینی نشان می دهد که پیگیری های دراز مدت در دستور کار دست اندرکاران قرار نداشته و شوربختانه پس از فرونشستن طوفان های رسانه ای به فراموشی سپرده می شوند. چند نمونه را با هم مرور می کنیم.
آذرماه سال 93 "محسن خشخاشی" دبیر فیزیک بروجردی در کلاس با چاقوی دانش آموزَش کشته شد. وزیر در روزهای نخست قول داد که خود پیگیر پرونده باشد. حتی مراسمی با حضور خانواده ی خشخاشی از سوی وزارتخانه در تهران برگزار شد و وزیر میزبان آن بود. پرونده به جریان افتاد و پس از گذشت نزدیک یک سال دادگاه تشکیل شد. در جلسه دادگاه نماینده ای از وزارتخانه فقط به عنوان ناظر شرکت کرد و حتی با پافشاری خانواده برای دفاع از جایگاه آموزگاری او، سکوت کرد. اکنون نیز که رای صادر شده و خانواده بشدت به سبکی حکم اعتراض دارند همچنان وزارتخانه در سکوت به سر می برد و بر رفتارهای واکنشی و صوری در چنین رخدادهایی مهر تایید می زند!
"علی اسدزاده" آموزگار خرم آبادی بود که در مدرسه ای عشایری در مناطق کوهستانی لرستان کار می کرد و فقط می توانست پایان هفته به خانه برگردد. در یکی از چهارشنبه ها و در راه بازگشت دچار سرما شد و پس از بیهوشی به روستا بازگردانده و فردای آن روز به شهر آورده شد. پزشک با توجه به بسته شدن رگ های پا در اثر بیماری برگر و سرمازدگی شدید، دستور بریدن پای او را داد. پس از قطع پا، او و خانواده وارد فرآیند درمان و البته درماندن در هزینه های آن و بی توجهیِ آموزش و پرورش شدند. آنچنان فشار مادی و بی توجهی، کارد به استخوان خانواده رساند که آنان را وادار به گفتگو با روزنامه ایران کرد. خبر بشدت رسانه ای شد. پس از آن بود که کاربدستان آموزشی شتاب زده- نه برای حل دشواری های او که - واکنشی رسانه ای در برابر گزارش روزنامه ایران انجام دادند. در این روزها بود که گروهی از فرهنگیان با پی بردن به گرفتاری های اسدزاده با یاری گرفتن از تلگرام، گروهی به نام "همیاری" تشکیل دادند و با گردآوری نزدیک 40 میلیون تومان به یاری همکار درمانده شتافتند. در این رخداد نیز حضور بی رنگ وزارتخانه از نکته های دردآور بود.
"علی نورزی" آموزگار جان باخته در راه های سرد و سخت روستاهای کهکیلویه و بویراحمد بود. خانواده مرحوم نوروزی ماه ها پس از درگذشت او با کمک های فامیل زندگی می گذراندند و دچار گرفتاری های شدید مالی شده بودند. گرچه گروه "همیاری" فرهنگیان توانست برای نوروز ده میلیون تومان عیدی به این خانوده تقدیم کند اما بی گمان چنین کمک هایی، تنها مسکنی است که کوتاه مدتی می تواند درد این خانواده ها را آرام کند.
خبر زندانی بودن یک معلم خراسانی تنها برای 4 میلیون تومان بدهکاری واقعا ناگوار بود. او نیز با همیاری فرهنگیان در روزهای گذشته از زندان آزاد شد.
شوربختانه چنین فرهنگیانی بسیارند و کارهای نیکوکارانه ای مانند همیاری در دراز مدت نمی تواند جایگزینی درخوری برای بی توجهی آموزش و پرورش به عنوان نهاد پاسخگو در این زمینه ها باشد. آنچه که در گفتار همگی خانواده های گرفتار یکسان است گلایه از آموزش و پرورش و بی توجهی پرسش برانگیز در برابر سختی های زندگی، سنگ اندازی های اداری و بی مهری دست اندراکاران آموزشی است. گرچه در موردهایی آموزش و پرورش کارهایی انجام داده است اما به خاطر بی سامانی و عملکردهای واکنشی و مسکن محور نمی توانسته است کارساز باشد. با توجه به تجربه های بالا بیم آن می رود که خانواده "حمیدرضا گنگوزهی" با دو دختر خردسال- که یکی از آنان گرفتار بیماری نیز هست- پس از مدتی به فراموشی سپرده شود. بی گمان آموزش و پرورش نیازمند بخشی ویژه برای رسیدگی به وضع فرهنگیان آسیب دیده در فرایند آموزش است. تا به گونه ای ویژه به گرفتاری های چنین فرهنگیانی رسیدگی سازمان یافته شود. امید است هر چه زودتر شاهد راه اندازی چنین بخشی باشیم. که بی گمان فرهنگیان زیادی چشم براه چنین یاری های سازمان یافته ای هستند.
http://www.jahanesanat.ir/50503-آسیب‌دیدگان-آموزشی-و-چند-پرسش-از-مسوولان!.html
