مدرسه،تنها نیست؟

عزت اله مهدوی،روزنامه شهروند،28 مهرماه 93

آخر ،مدرسه هم جایی است،در همین نزدیکی ها . بَرِ یک خیابان اصلی ،سرکوچه ای ویا دست کم در خمِ بُن بستی،کویی ، چیزی . رفت وآمدی .وگاهی همهمۀ زودگذری در پی عبوری.

دنیایی پُر از حرف ، پر از کاغذ،پُر از زمان.عقربه های ساعت هم سنگین شده اند وچسبیده اند به صفحات فرضی خودشان و زیر نگاه ساکنان موقتی ساختمانی که به تعریف،مدرسه نامیده شده، دست وپایشان را گم کرده اند ،

جایی که حالا شده است یک آپارتمان (و ببخشید که این کلمه دلتنگ کننده را بکار می برم ) وقانون نوشته ونانوشته خودش را دارد ودیوار است وسقفی کوتاه با اتاقهایی کوچک و دست بالا متوسط ،حیاطی پوشیده ازآسفالت و سیمان ...

 عجب مدیر سخت گیری دارد این ساختمان،"آهای پسر  نَدو  ،آهای  چکار می کنین ،اونطرف حیاط چه خبره؟دور چی جمع شدید؟گوشی داری..."

 لابد با خودش می گوید:"این ساعت زنگ تفریح هم ،یک رُبعش چقدر طولانی است؟"

وبا صدای زنگ ،هجوم به لنگه دری که باز است و چند دقیقه بعد ناظمی ،معاونی ،مربی تربیتی ،و بالاخره کسی ،قدمهای کُند ولرزان بچه ها ی دو دل ِ باقیمانده را به طرف کلاسها برگرداند و حالا در کلاس هستند، با این تفاوت که به بسته هایی با تعداد معین و تا حدودی هم سن ،که دیوار کلاسها آنها را از هم جدا کرده ، قرار گرفته اند .

جسمشان هست و  تو  فکر می کنی که هستند،حضور دارند،اما نیستند و حضور ندارند.ومی شمارند ساعت را و عقربه ها را و ثانیه ها را.تکرار،تکرار،تکرار...

همه بزرگتر ها هم این را حس کرده اند ،هرچند آنها به روی بچه هایشان نمی آورند و بالعکس.

از برق چشمانشان  می توان فهمید که دیگر برای عبور از دروازه های پیشرفت زندگی ، تن داده اند به بهانۀ دیگری  که  هر چه زودتر و به فوریت بایستی در کلاسی ،موسسه ای ،که خوانشِ لوح محفوظِ کنکور و مسابقه احراز مَدرکی و صندلی کلاسی بالاتر را می دانند،ثبت نام کنند.آپارتماندارهای جدید هم به برکت جار چیان مدرن قاب رنگی رسانۀ  سراسری ،احراز هویت کرده اند و کلید دار معبد الواح شده اند.

ومدرسه،خسته تر از همیشه ،درمانده است که چه بکند با رویای شیرین کودکان سرزمینش ،با فریادهای پر از امید پسران ودخترانش و نسیم خوشایند گلدانهای سبزش که با بوی خاطره انگیز کتابهای کتابخانه اش و همهمه تعجب محصلانش وقتی در آزمایشگاه شیمی بوی تند مواد بخود می آوردشان و مسئول آزمایشگاه از فرمول ئیدروکسید سودیم  با نام سود سوز آور یاد می کردو...  

وحالا مدرسه، باورش شده که در میان این همه هیاهو تنها مانده و تکیه داده به چند دیوار سرد و سیمانی ،بَرِ  یک خیابان  اصلی ،سَر کوچه ای و یا دست کم در خَمِ بن بستی ،کویی، چیزی.اما می داند که چیزی بیشتر از اینهاست ....

http://shahrvand-newspaper.ir/?News_Id=9915