"ما می نویسیم، پس هستیم"
محمدرضا نیک نژاد، ص آخر روزنامه شهروند، 18 اردیبهشت ماه 95
دکارت گفت "من می اندیشم پس هستم". این جمله بندی به گونه های دیگری نیز گفته شده است. " من سخن می گویم پس هستم" ، " من می ترسم پس هست"، "من شک می کنم پس هستم" و .... هر کدام از جمله ها از هویتی برآمده از یک اندیشه، یا رفتار مایه می گیرد که می خواهد جایگاه آن اندیشه یا رفتار را در گستره ای انسانی یا اجتماعی یا اندیشگی برجسته کند. دکارت اندیشه را نشان از هستی و اندیشیدن را نشان از بودن می داند و اصالت را به اندیشه می دهد. دیگری بر شک و دیگری بر ترس و ... هر کدام از جمله ها بر آن است که این پیام را برساند که زندگی چیزی جزاندیشه، سخن گفتن، شک کردن و .... نیست.
واپسین روز از هفته بزرگداشت مقام آموزگار است. روز آموزگار با کشته شدن دکتر" ابوالحسن خانعلی" دبیر دبیرستان جامی تهران به دست سرگرد شهرستانی در گردهمایی اعتراضی آموزگاران در سال 1340 بر سر زبان ها افتاد و با ترور آیت الله "مرتضی مطهری" به دست گروه تروریستی فرقان در سال 1358 به جایگاه امروزش رسید. از آن زمان هر سال در این هفته گردهمایی هایی رسمی و غیر رسمی برگزار می شود و از آموزگار و آموزگاری سخن گفته می شود. جدای از مراسم رسمی که تا اندازه ای وابسته به وضع سیاسی – اجتماعی با افت و خیزهایی همراه است، جامعه آموزشی و به ویژه آموزگاران، در یک فرایند پیشرونده هر سال بیش از سال پیش از روز و هفته آموزگار بهره گرفته و دلنگرانی های صنفی–آموزشی خویش را به گوش جامعه می رسانند. ابزار این کار نیز چیزی جز رسانه نیست. چندین سال است که انحصار رسانه ای در جهان شکسته شده و هر فرد و یا گروه اجتماعی می تواند به آسانی رسانه داشته باشد و حتی خود رسانه ای باشد برای رساندن صدایش به افراد و گروه های دیگر اجتماعی. بی گمان یکی از کامیاب ترین گروه های اجتماعی در این گستره فرهنگیانند و بهترین ابزار آن نیز فضای مجازی به ویژه تلگرام. هفته معلم امسال در حالی برگزار شد که بیش از 40 فرهنگی یاداشت های خویش را در دو روز نخست هفته پیش در نامدارترین روزنامه های کشور منتشر کردند و خواسته های صنفی– آموزشی خویش را به گوش جامعه رسانند – و این 40 یاداشت جدای از یاداشت های هفتگی و همیشگی در روزنامه ها بود. از دیگر سو رسانه های مجازی مانند وبلاگ، اینستگرام، تلگرام و ... در همه روزهای هفته معلم، گستره جولان فرهنگیان بود تا- دست کم - صدای یکدیگر را بشنوند و درد و دل های مشترک خویش را همرسانی و درمیان گذاری کنند. از این رو فرهنگیان از فضای رسانه ای تازه، بهترین بهره را برده و می برند.
امروزه در گستره ی فراخ رسانه ای، فرد یا گروهی می تواند زیست اجتماعی نیرومندی داشته باشد که دارای رسانه باشد و از آن بهره بگیرد. فرهنگیان با توجه به جایگاه اجتماعی، دانشگاهی، گستردگی و پراکندگی جمعیتی و.... توانسته اند گام نخست خویش را به خوبی بردارند. اما راه پیموده شده کوتاه است و راه برای رفتن دراز. گرچه همین هم آغازگاه درخشانی بوده است. آموزگاران نسبت به دیگر گروه های اجتماعی توانسته اند جای خویش را در گستره رسانه ای باز کنند اما بی گمان نیاز بیشتری به باز کردن جای خویش در دل شهروندان دارند و باید تلاش کنند تا این واقعیت را به شهروندان بنمایانند که خواسته فرهنگیان -یعنی بهتر شدن حال آموزش کشور- پیامدی جز درخشش کنونی و آینده نوباوگان این سرزمین ندارد. از این ها که بگذریم فرهنگیان نشان دادند که توانایی چیرگی بر رسانه را دارند از این رو می شود بعنوان بخشی از هویت و اصالت آموزگاری- نه همه آن- از گزاره ارزشمند دکارت یاری گرفت و گفت "ما آموزگاران می نویسیم پس هستیم".
http://shahrvand-newspaper.ir/news:nomobile/main/63172/%d9%85%d8%a7-%d9%85%db%8c%e2%80%8c%d9%86%d9%88%db%8c%d8%b3%db%8c%d9%85%d8%8c-%d9%be%d8%b3-%d9%87%d8%b3%d8%aa%db%8c%d9%85
