آن آموزگار با چشمان درشت و مشکی!
محمدرضا نیک نژاد، ص آخر روزنامه شهروند، 21 فروردین 95
عکس اش را روی نمایشگرِ لب تاپ ام باز کردم. چندین دقیقه به چشمان درشت و مشکی اش، چهره ی گِرد و گندم گونه اش، موهای سیاه و پرپشتش، کُتِ تیره و پیراهن سفیدش خیره ماندم. چهره اش مانند همه بلوچ ها گرم و گیراست. همچنان که به چشمان درشت و مشکی اش و چهره گردِ گندم گونه اش خیره مانده ام، خیالم پر می کشد به مدرسه روستای "نوکجو" در نقطه صفر مرزی ایران و پاکستان. دانش آموزانِ قد و نیم قد در سایه سار آن دیوارِ کاهگلی کهنسال بازی می کنند. همان که سال ها سایه اش چترِ امنی بود برای گریز از آفتابِ آتشین بیابان های خاش. روزهای جان بخش بهار، بوی تازگی سبزه و رنگ های شوخ چشمِ فروردین، ندا سر می دادند که " کودکان احساس جای بازی اینجاست". هوای خشن و سنگدل بیابان، بر شادی های کودکانه، چشم تنگی می کند و چهره در هم می پیچید و گردبادی می سازد نحس و ویرانگر. گردباد سهمگین، دیوار کاهگلی کهنسال را که سال ها انیس و مونس مدرسه بود هدف می گیرد، به تندی می وزد تا بر زمین گرمش زند. بچه ها آنچنان در سایه ی آن پیرِ از پا افتاده، گرمِ بازی اند که لرزش های خطر آفرینِ آن پیکرِ گل آلود از ساعت ها بارش را نمی بینند و همچنان شیطنت می کنند. آن آموزگار با چشمان درشت و مشکی هر چه فریاد می زند، کودکان نمی شنوند. به ناچار به سوی شان می دود و از سایه ی مرگِ دیوارِ کهنسال می رماندشان. اما گردبادِ سنگدل، خشم آلود می تازد و ایستادگی سال ها را از دیوار و زندگی را از آن چشمان درشت و مشکی می ستاند. آه از گردبادِ نحسِ ویرانگر. آری نحس برای "یسنا و عسل" دختران یک و چهار ساله ی آن آموزگار، و ویرانگر برای خانه و خانواده ی نوپایش. او نیز در همان مدرسه و همان روستایی درس خوانده است که حتی برای کمک های نخستین نیز درمانگاهی ندارد و با بخش مرکزی خاش 200 کیلومتر فاصله دارد و از مرکز استان بیش از 400 کیلومتر! با تن نیمه جان آموزگار در راه های بی پایان بیابان های سیستان و بلوچستان همراهم، که ندای "بابا" به پشتِ لب تاپ و به آن چشمان درشت مشکی بَرم می گرداند. چشمی می گردانم و پسر خردسالم را می بینم. چیزی می گوید. اما نمی شنوم! چراکه به سرعت دو دختر آن جوانِ گندم گون از خاطرم می گذرند و بغض گلویم را می فشارد. راستی این دخترها قرار نیست که دیگر آن چشمان درشت و مشکی پدرِ 27 ساله خویش را ببینند. پدری آموزگار که تاب جان دادن دانش آموزانش را نداشت و جان خویش داد تا پدر و مادری داغ فرزند نبینند. فرزندم باز صدایم می زند و من همچنان در خانه ای روستایی در همراهی با دخترکان به دنبال صدایی می گردم که به ندای "بابا"ی آنان پاسخ گوید. ولی افسوس که آن چشمان درشت و مشکی ندای دو دختر خویش را تا همیشه بی پاسخ خواهد گذاشت! با خود می اندیشم که در زمانه ی پول و سرمایه و خودخواهی و خودپرستی، باز کسانی هستند که پیام آورانِ زندگی و گل و نورند و جان می بازند تا جان بخشند. با "بامداد" می خوانم که: " در خود به ملال/ با یکی مرده سخن می گویم./ شب، خامُش اِستاده هوا/ وز آخرین هیاهوی پرندگانِ کوچ/ دیرگاه ها می گذرد./ اشکِ بی بهانه ام آیا/ تلخه این تالاب نیست؟" آه از آن چشمان درشت و مشکی، وای بر آن دو دختر؛ بی مهر پدر و آخ بر دیوارهای سستِ مدرسه ها!
تقدیم به روح بزرگ "حمیدرضا گنگوزهی ریگی" و" عبدالرئوف شهنوازی" آموزگاران بلوچی که تن به خروارها آوار سپردند تا دانش آموزانشان زندگی کنند. اولی جان باخت و دومی سخت آسیب دید.
http://shahrvand-newspaper.ir/news:nomobile/main/60738/%d8%a2%d9%86-%d8%a2%d9%85%d9%88%d8%b2%da%af%d8%a7%d8%b1-%d8%a8%d8%a7-%da%86%d8%b4%d9%85%d8%a7%d9%86-%d8%af%d8%b1%d8%b4%d8%aa-%d9%88-%d9%85%d8%b4%da%a9%db%8c!
