نگاهی گذرا به آموزش و پرورش در سال 94
(این یاداشت با عنوان افسوس ها و امیدها در روزنامه به چاپ رسید.)
محمدرضا نیک نژاد، آموزگار، 21 اسفندماه 94
اگر بخواهیم آموزش و پرورش سال 94 را کوتاه و گذرا بررسی کنیم بی گمان نمی توان به بیماری مادرزادِ این نهاد توسعه ای یعنی کمبود فزاینده بودجه اشاره نکرد! در این سال همچنان بودجه کم بود و همچنان پیامدهای این کمبود گریبانگیر آموزش بود و همچنان فرهنگیان گله مند بودند و همچنان بازنشستگان با تاخیری یکی – دو ساله پاداش بازنشستگی را دریافت کردند و یا نکردند! همچنان فرهنگیان حق الزحمه اضافه تدریس خویش را با تاخیری بیش از هفت – هشت ماهه دریافت کردند و یا نکردند! همچنان دستِ مسئولان آموزشی به سوی پدر و مادرها و خیرین دراز بود و همچنان تصمیم گیران برای گریز از این کمبود، کوتاه ترین راه حل یعنی صرفه جویی و برون سپاری را در پیش گرفتند وهمچنان نزدیک 90 درصد بودجه روی کاغذ و بیش از 98 درصد آن به شکل عملی هزینه پرسنلی است و هزینه های آموزشی ناچیز و همچنان تاوان این کمبود را در کوتاه و میان مدت دانش آموزان و در دراز مدت کشور خواهد پرداخت و همچنان ....
اجرای طرح رتبه بندی برای بخش بزرگی از فرهنگیان شاغل توانست کورسوی امیدی باشد برای کاهش شکاف فراخِ دریافتی فرهنگیان با خط فقر. گرچه اجرا نشدن آن برای بازنشستگان و فرهنگیانِ زیر 6 سال سابقه و همچنین پایان پذیرفتن این کار در حد کنونی، نگرانی هایی را در پی داشته و همچنان دارد.
از رخدادهای دیگر سال 94 ارائه لایحه برنامه ششم توسعه به مجلس بود. با این که از ماه ها پیش برخی مقام های دولتی و دست اندرکاران تهیه برنامه ششم در نشست هایی مشترک با نمایندگان تشکل های صنفی – سیاسی به چند بند با درونمایه صنفی- آموزشی برای گنجاندن در این برنامه رسیدند، اما شوربختانه دولت بدون توجه به بروندادهای این نشست ها، تنها یک بند و آن هم برون سپاری و خصوصی سازی آموزش را در برنامه گنجاند و همه دشواری ها و هدف های نوین و حتی سنتی آموزش را به برون سپاری فروکاهید. بی گمان در این پیوند هم دولت و فرادستان آموزشی و هم تشکل هایی که در آن نشست ها حضور داشتند باید درباره کنار گذاری آن پیشنهادها پاسخگو باشند.
از رخدادهای دیگر ورود چند تن از نامزدهای فرهنگی انتخابات به مجلس است. این فرهنگیان پیش از انتخابات با برخی کنشگران و تشکل های معلمی برای پایندی خویش به پیگیری خواسته های صنفی– آموزشی تعهد دادند. امید است که بر پیمان خویش استوار بمانند. در همین پیوند تشکیل مجلسی همسوتر با دولت، نویدبخش کاهش فشارهای سیاسی بر نهاد آموزش و بازسازی و بهسازی تیم مدیریتی آن است. گرچه نمی توان ناکارآمدی و دشواری های سامانه آموزشی را تنها از رهگذر چنین فشارهایی دانست.
دولت– مانند دولت پیش– با بیرون راندن آموزش و پرورش از اولویت های خویش بزرگ ترین زمینه را برای ناکارآمدی این وزاتخانه فراهم کرده است. شوربختانه نهاد آموزش نه تنها در مجلس و دولت بلکه در نهادهای حاکمیتی نیز اولویت ندارد و بی گمان این بی وجهی – دست کم از دید فرهنگیان- پیامدِ ناتوانی دست اندرکاران آموزشی است. به هر روی امید است همسویی مجلس و دولت زمینه ای شود برای بهسازی سارختاری و برنامه ریزی در آموزش و پرورش.
http://etemadnewspaper.ir/?News_Id=39858
