کمبودهای فراوان آموزشی و مجلس دهم
محمدرضا نیک نژاد؛ روزنامه الکترونیکی امید ایرانیان، 12 اسفندماه 94
مجلس نهم در حالی به کار خود پایان داد که کارنامه اش درباره آموزش و پرورش منفی بود. نمایندگان دور نهم در زمان وزارت حاجی بابایی و در برابر دگرگونی های شعاری، بی بنیاد و آسیب زای او سکوت پیشه کردند و منافع آموزشی و ملی را فدای مصلحت های سیاسی و جناحی نمودند. گروه گسترده ای از آنان ری ندادن به محمد علی نجفی - به عنوان کسی که در یک فرایند بی سابقه مورد خواست بیشتر فرهنگیان کشور بود - دست رد بر خواسته های فرهنگیان، امید برآمده از انتخاب دولت تازه و بهسازی آموزش و پرورش زدند. در دوران وزارت علی اصغر فانی با چشمانِ بسته و با چماقِ سیاسی، کمبودهای آموزش و پرورش را بهانه کرده بر سر دولت می کوبیدند. به هر روی در یک چشم انداز کلی، مجلس نهم، آموزش و پرورش را ابزارِ کارآمدی می دید که با آن دولت یازدهم را بنوازد! که شوربختانه آنچه که در این میانه بیش از هر چیز آسیب دید آموزش، دانش آموزان و فرهنگیان بودند. بی گمان دگرگونی های ساختاری حاجی بابایی لکه سیاهی است که مجلس نهم و به ویژه کمیسیون آموزش آن در سیاهی آن شریک است.
اما به هر روی مجلس تازه در راه است و همچنان خواسته های صنفی – آموزشی فرهنگیان بی پاسخ مانده اند و همچنان گرهِ کور بودجه گلوی سامانه آموزشی را می فشارد و همچنان ساختار آموزشی لنگان است و همچنان تیم وزارت در گرفتن بودجه ی بیشتر ناتوان است و همچنان ساختار آموزشی از ناکارآمدترین وزارتخانه های دولت است و همچنان قطارِ خصوصی سازی و پولی کردن آموزش به شتاب و بی ترمز می تازد و همچنان دستِ کاربدستان آموزشی به سوی خیرین دراز است و همچنان مدرسه های فرسوده و پر خطر پذیرای دانش آموزانند و همچنان کودکان بازمانده از آموزش فراوانند و همچنان نو آموزان گرچه می آموزند اما از پرورش محرومند و همچنان و همچنان و همچنان. گمانی نیست که فرهنگیان و ساختار آموزشی با هر دگرگونی ای سیاسی، چشم براه توجه بیشتر تازه واردان نسبت به آموزش اند. در شرایط تازه اما، شمارِ نمایندگان همسو و همراه دولت در مجلس افزوده شده و شمار مخالفانِ آتشین به شدت کاهش یافته است. امید آن است که در مجلس تازه درگیری های جناحی کاهش یابد و خانه ملت مکانی شود برای پایش و رسیدگی بیشتر به شرایط نه چندان خوب آموزش. گرچه مجلس دهم هماهنگی و همدلی بیشتری نسبت به دولت خواهد داشت اما انتظار این است که نمایندگان بنا به وظیفه نمایندگی پیگر خواسته های به حق همه قشرهای جامعه و از آن میان فرهنگیان باشند. نمایندگان تازه باید با کم رنگ کردن نگاه سیاسی به آموزش و پرورش، دولت را به پرداختن بیشتر به سامانه آموزشی فرا بخوانند. مهمترین گام و ضروری ترین نیاز آموزش هزینه کردن برای آن است. مجلس تازه باید بداند هزینه کرد در آموزش و پرورش کاشتن نهالی است که بیست – سی سال آینده به بار خواهد نشست. نمایندگانِ مجلس دهم اگر در پی حمایت فرهنگیان از خود هستند باید در فرایندهای کوتاه، میان و بلند مدت راهکارهایی را بیندیشند تا آموزش از حفره فراخ ناکارآمدی بیرون آید و ساختار آموزشی را یاری دهند تا وظیفه پروراندن نسل های آینده را به بهترین شکل ممکن انجام دهد. درست مشخص نیست که شمار فرهنگیان راه یافته به مجلس چند تن هستند اما دست کم در تهران سه تن از لیست برگزیده شده، فرهنگیانی می باشند که برای پیگیری خواسته های همکاران خویش متعهد شده اند. امید است که این دوستان و دیگر همکاران راه یافته به مجلس، زبان گویای هم صنفی های خویش باشند و خواسته صنفی – آموزشی نزدیک به یک میلیون همکارانِ فرهنگی را در مجلس پیگیری کنند. خواسته هایی مانند بالا بردن میانگینِ دستمزدها – دستکم - تا خط فقر، یاری به گسترش و پویایی تشکل های فرهنگی، پیگیری پرداختِ سرانه ی دانش آموزی، پایش و سر و سامان دادن به مدیریت مالی در آموزش و پرورش، پایش بر مدیریت منابع انسانی و پیگیری آسیب های آموزشی و پرورشی برآمده از تعدیل نیرو، پرداختن جدی به عدالتِ آموزشی و پیگیری وعده های داده شده در دو گردهمایی توسعه و عدالت آموزشی، رسیدگی و پیگیری مدرسه های روستایی و مناطق مرزی و فقر شدید و شکافِ آموزشی در این مناطق و پیگیری ده ها نیاز ضروری دیگر. شوربختانه دولت در این دو سال گذشته با دور شدن از وعده های داده شده، چندان توجهی به آموزش نشان نداده و محوری ترین تلاشِ دولتمردان کاهش هزینه های آموزشی از راه برون سپاری و خصوصی سازی بوده است. امید است که مجلس با نظارت دقیق بر برنامه ها و عمکرد دولت، آموزش را یاری کند تا از این دورِ ناکارآمدی بیرون آید.
http://omidiraniannewspaper.ir/detail/1471
