کلاس دوم کامپیوتر و روز جهانی ایدز
محمدرضا نیک نژاد، ص آخر روزنامه شهروند. ۱۵ آذرماه ۹۴
روبان قرمزی از گل فروشی دمِ دبیرستان خریدم. قیچی و چسب و سنجاق ته گرد را از معاون گرفتم و وارد کلاس شدم. مانند همیشه نام کوچک بچه ها را تک تک خواندم. خوشبختانه این کلاس خلوت است و بیش از آن که برای یکدیگر دانش آموز و آموزگار باشیم، دوستیم. گفتم بچه ها می شود کمکم کنید!؟ سپس گفتم: بهمن! تو این روبان را به تعداد بچه های کلاس ببُر. بنیامین تو هم بی زحمت برو به آقای فریدونی - مربی پرورشی – بگو بیاید و دوربین اش را هم بیاورد. از نظریان هم که گرافیتی های خوبی می کشد خواستم که جمله" GETTING TO ZERO " را با ماژیکِ قرمز روی تخته بنویسد. بچه ها گفتن استاد! گویا امروز از آن روزهای خوب است. گفتم برای شما که خیلی خوب است! پرسیدند چه خبر است؟ گفتم امروز یکم دسامبر- ده آذر- روز جهانی مبارزه با ایدز و شعارِ امسال هم " GETTING TO ZERO " یعنی به صفر رساندن [مبتلایان تازه] است. می خواهیم امروز با جهان هم صدا شویم و به جنبش جهانی مبارزه با ایدز بپیوندیم. نظریان کارِ نوشتن شعار روی تخته را به پایان رساند و روبان ها به شکل نشانه ایدز درآمدند و مربی پرورشی و یکی از آموزگاران دیگر که در این گونه کنش ها انگیزه مند است به کلاس دوم کامپیوتر آمدند. با چسباندن روبان های قرمز بر سینه هایمان عکسِ روز جهانی مبارزه با ایدز را گرفتیم و همان لحظه فرستادیم به فضای مجازی. مربی پرورشی رو به من و به هدف یادگیری بچه ها پرسید: ایدز چیست؟ من هم تا جایی که می دانستم توضیح دادم. در این میان مربی پرورشی و آموزگار کلاس دیگر هم توضیح هایی دادند. چه قدر بچه ها با انگیزه و کنجکاوانه به سخن ها گوش می دادند و گاهی وارد گفتگو می شدند. مربی پرورشی خواست نشانه ایدز بر سینه هایمان باقی بماند و در دبیرستان هر کس از چیستی آن پرسید، برایش توضیح کوتاهی بدهیم تا بتونیم دیگر بچه ها را به موضوع ایدز حساس کنیم. همین گونه هم شد. شوربختانه بسیاری از دانش آموزان و آموزگاران و سرایدار و ... از روز جهانی و بیماری ایدز بی خبر بودند! اما این روز - دست کم - در کلاس دوم کامپیوتر به خوبی برگزار شد و دانسته هایمان را در درباره ایدز با هم در میان گذاشتیم و افزایش دادیم. چه خوب روزی بود.
در بیش از یک دهه گذشته آمار آلوده شوندگان به ایدز در جهان نزدیک 33 درصد کاهش یافته است. امروز جهان به گونه ی خیره کننده ای توانسته است این بیماری بی درمان را به فرمان خود درآورد و دیگر بسیاری از بیماران در بسیاری از کشورهای توسعه یافته و توسعه یابنده محکوم به مرگ نیستند و .... اما شوربختانه در کشور ما هر سه ماه 500 تن به آمار آلوده شوندگان افزوده می شود و هنوز بسیاری از شهروندان – حتی بسیاری از دانش آموختگان- کمترین آگاهی ها را درباره ایدز دارند و هنوز سخن گفتن از ایدز در مدرسه ها تابو است و هنوز برای خانواده ها گفتن از این بیماری رازی مگوست و هنوز بیماران از هراس رانده شدگی از خانواده و فامیل و جامعه پنهان کاری می کنند و ....
به راستی تا کی آموزش باید برای معدل و تست و نکته و کنکور باشد!؟ تا کی باید بزرگ ترین دلنگرانی خانواده ها و کاربدستان آموزشی و دانش آموزان – حتی در دبستان! - تهیه کتاب های کنکور و کمک آموزشی و داشتنِ آموزگارِ ماهر در روش های میان بُر کنکوری باشد!؟ تا کی باید جامعه چوبِ بی خبری شهروندان از دانسته های فردی و اجتماعی را بخورد!؟ کی باید آموزش و پرورش به بنیادین ترین وظیفه ی نوین اش یعنی آموزش های شهروندی و مدنی باز گردد!؟ و کی باید .... شوربختانه شرایط چندان دلگرم کننده نیست!
http://shahrvand-newspaper.ir/news:nomobile/main/50821/%da%a9%d9%84%d8%a7%d8%b3-%d8%af%d9%88%d9%85-%da%a9%d8%a7%d9%85%d9%be%db%8c%d9%88%e2%80%8c%d8%aa%d8%b1-%d9%88-%d8%b1%d9%88%d8%b2-%d8%ac%d9%87%d8%a7%d9%86%db%8c-%d8%a7%db%8c%d8%af%d8%b2
