چشم های منتظر فرهنگیان به دولتمردان

محمدرضا نیک نژاد،ص اول روزنامه همدلی،30 اردیبهشت 94

حقوق اردیبهشت ماه فرهنگیان واریز شد و بر خلاف وعده های کاربدستان آموزش و پرورش، خبری از باز گرداندن مقرری ماه نخست نبود. با گذشت ماه ها از اعتراض و گلایه های ادامه دار فرهنگیان نسبت به کمی دستمزد و فاصله 50 درصدی میانگین آن با خط فقر، برخی تبعیض های باور نکردنی مانند کسر مقرری ماه اول – که در میان کارمندان دولت تنها از فرهنگیان کم می شود! تخلف دولت ها در افزایش نیافتن درصد حقوق فرهنگیان نسبت به درصد تورم سالانه، تخلف دو ساله آموزش و پرورش در افزایش ندادن فوق العاده شغل بنا به مدرک تحصیلی و پرداخت نشدن حق مسکن، حق آمد و شد، حق خوراک، بن های خرید و ... که دهه هاست برای بسیاری از کارمندان دیگر دولت اجرا می شود و برای فرهنگیان نه! می گذرد. پس از اعتراض های گسترده و البته مدنی فرهنگیان، کاربدستان آموزشی و حتی سیاسی پس از سال ها تبعیض های حقوقی و ناروای میان فرهنگیان و دیگر کارمندان دولت را تایید و در رسانه ملی آن را پذیرفتند، که از آن میان می توان به سخنان رییس جمهور روحانی،رییس مجلس، رییس دیوان عدالت اداری، وزیر آموزش و پرورش و معاون پشتیبانی او اشاره کرد. اما از میان همه کاستی های حقوقی و تبعیض ها، مقرری ماه نخست سال، برای فرهنگیان دردآور تر بود. مقرری ماه نخست یعنی کسر میزان افزایش ماه اول سال. برای نمونه اگر یک کارمند بنابر درصد افزایش حقوق، نسبت به سال گذشته 250 هزارتومان در ماه افزایش حقوق داشته باشد، این میزان افزایش در ماه نخست سال به صندوق بازنشستگی واریز می شود. در میانه اعتراض های فرهنگیان، نامه ای در شبکه های مجازی و در گوشی های همراه دست به دست می شد که نشان می داد که نه تنها این برداشت از حقوق غیر قانونی است بلکه برای سال ها تنها از فرهنگیان کم می شود! درز این خبر زمینه ساز گلایه های فراوانی از سوی فرهنگیان شد و آنچنان گسترش پیدا نمود که بطحایی معاون پشتیبانی وزیر آموزش و پرورش در صدا و سیما بر غیر قانونی بودن آن تاکید و وعده داد که دست کم مقرری ماه اول سال 94 را به فرهنگیان برگرداند. گرچه این وعده توانست کمی فضا را آرام کند اما واریز حقوق اردیبهشت ماه نشان داد که دست کم این ماه دولت و آموزش و پرورش به وعده خویش عمل نکرده است. در اعتراض هایی که از میانه های زمستان 93 آغاز شد، دلنگرانی ها و البته هدف فرهنگیان این بود که دیده شوند و به دغدغه های اقتصادی و آموزشی آنها توجه گردد. این هدف تا اندازه ای با تایید و به رسمیت شناخته شدن خواسته های فرهنگیان به وسیله فرادستان سیاسی - آموزشی برآورده شد اما این که تبعیض ها چگونه از میان برداشته شود و دستمزدها کی و چگونه سامان یابد، چیز دیگری است. اکنون فرهنگیان صدای سکوت خویش را به گوش فرادستان رسانده اند و با برنامه و البته اندیشگی درخور جایگاه اجتماعی – فرهنگی خویش، فرصتی را به فرادستان داده اند تا در شرایطی آرام با برنامه ریزی و گام به گام به خواسته های فرهنگیان پاسخ درخوری دهند. شبکه های گسترده مجازی و ارتباط همیشگی فرهنگیان، فضایی را فراهم نموده است که به آسانی می توانند گردهم آیند و خواسته های خویش را با صدای بلندتری فریاد بزنند، اما آنها با درک درست شرایطِ دولت بر این باورند که فرادستان نیاز به زمان دارند تا گام به گام به خواسته ها بپردازند. برگرداندن مقرری ماه اول که از سویی برداشتی غیر قانونی بود و از سوی دیگر فرادستان قول بازگرداندن آن را داده بودند، می توانست گام خوبی برای کوتاه کردن دیوار بی اعتمادی میان فرهنگیان و آموزش و پرورش باشد اما شوربختانه این مهم در اردیبهشت ماه عملی نشد. اکنون توپ در زمین دولت و آموزش و پرورش می باشد، امید است که آموزش و پرورش با یاری و پشتیبانی موثر رییس جمهور روحانی بتواند گام های کارآمدی در راستای برآورده کردن خواسته های به حق فرهنگیان بردارد. اکنون زمان خوبی برای برداشتن این گام هاست نباید فرصت را از دست داد.