آموزش و پرورش در سال های پس و پیش!
(این یادشت به نام مسئله بودجه به چاپ رسید)
محمدرضا نیک نژاد،دو هفته نامه نیمکت،اسفند 93
نوشتن
درباره رویدادها و سیاست های آموزشی در یک سال گذشته و پیش بینی روند رخدادهای سال
آینده،آن هم در یک نوشتار کوتاه،کار بس دشواری است. اما شاید بتوان به گزیده ای از
آنها بسنده کرد. بی گمان یکی از مهمترین رخدادهای 
آموزش و پرورش- نه در سال گذشته،که
در سال های گذشته- کمبود فزاینده بودجه است. به گفته فرادستان آموزشی بیش از 99
درصد بودجه صرف پرداخت دستمزدها می شود. این در حالی است که بودجه آموزش و پرورش
در این سال کمتر از 21 هزار میلیارد تومان بوده است که نزدیک به 4 هزار میلیارد آن
کسری بودجه به شمار می آید. سال هاست برای جبران این کمبود، فرادستان آموزشی دست
به سوی خانواده ها دراز می کنند. اما نوآوری تازه کاربدستان آموزشی در این سال،برای
جبران این کسری بودجه،واگذاری 900 مدرسه به بخش خصوصی و پیگیری تعدیل نیرو بود که
البته واکنش های تندی را در میان منتقدان برانگیخت و همچنان ادامه دارد و اگر هم
اجرایی گردد،بی گمان گره گشای دشواری های بی شمار این سامانه نیست. سال 93 سال
خبرهای وابسته به تنبیه بدنی و خشونت در مدرسه ها نیز بود،که اوج آن را می توان در
کشته شدن محسن خشخاشی دبیر فیزیک بروجردی یافت. گسترش رسانه ها و دسترسی آسان و
فراگیر شهروندان به آنها،این خبرها را از پشت دیوارِ مدرسه ها به حوزه عمومی کشاند
و جامعه را غافلگیر و از سویی هوشیار نمود. این سال،سال کم شدن امید فرهنگیان به
دولت یازدهم هم بود. برای نمونه لایحه بودجه سال 94. در این لایحه سهم آموزش و
پرورش چندان افزایشی را نشان نمی دهد و این زمینه اعتراض هایی در برخی از شهرهای
کشور مانند مریوان،سقز،شاهرود و ... را فراهم نمود. اما یکی از مهمترین رخدادهای
خرسند کننده در گستره آموزش کشور،برگزاری نخستین همایش " توسعه و عدالت
آموزشی" از سوی برخی از NGO های پر نفوذ در دانشگاه شریف
بود. برگزار کنندگان پس از این همایش دو روزه توانستند با رایزنی با دولت و مجلس
بودجه ای ارزشمند را برای فقر زدایی آموزشی در مناطق نابرخوردار مانند سیستان و
بلوچستان و .... را تهیه نماید. البته باید دید این بودجه چگونه و در کجا هزینه
خواهد شد! اما پیش بینی رویدادهای سال آینده آموزش و پرورش خیلی آسان نبوده و
شوربختانه با توجه به رویکرد کاربدستان آموزشی چندان امیدوار کننده نیست. اگر
وزیرِ آموزش و پرورش،امسال بتواند به سلامت از سد بلند مجلس بگذرد،بی گمان برای
بدست آوردن دوباره اعتماد فرهنگیان نیازمند کارهای بزرگی است. آیا از پسِ این کار بر
می آید!؟ باید بود و دید.
