گوی آموزش و پرورش در میدان فانی

محمدرضا نیک نژاد،روزنامه فرهیختگان،23 بهمن 93

هفته های گذشته مدرسه های برخی از شهرها شاهد اعتراض فرهنگیان بود. موج تازه اعتراض ها در حالی شکل می گیرد که لایحه بودجه سال 94 از سوی دولت تهیه و برای بررسی به مجلس داده شده است. بسیاری از فرهنگیان از افزایش بودجه نهاد آموزشی دلخورند و آن را برای گرفتاری های فراوان اقتصادی و ساختاری این نهاد کافی نمی دانند. به گفته فرادستان،بودجه آموزشی کشور نزدیک 23 درصد افزایش یافته است اما این میزان افزایش گویا نتوانسته است دل فرهنگیانی که سال هاست حس تبعیض و فقر امانشان را بریده است را بدست آورد. واپسین اعتراض های صنفی فرهنگیان که نمود اجتماعی – سیاسی به خود گرفت،اعتراض های دنباله دار سال 85 در برابر خانه ملت بود. در آن سال ها که دولت اصلاحات برای سر و سامان دادن به دستمزدهای ناچیز فرهنگیان لایحه خدمات کشوری را به مجلس داده بود و دولت را به اصولگرایان،دولت تازه که از سویی نمی خواست این افزایش حقوق به نام اصلاحات تمام شود و از دیگر سو نمی خواست بار مالی آن را به دوش بکشد،به یک باره لایحه را از مجلس پس گرفت. این حرکت،فرهنگیان را برانگیخت و چند هفته ای دولت و آموزش و پرورش را دچار بحران نمود. فشار اعتراض ها دولت را وادار به پذیرش خواست فرهنگیان نمود. لایحه با اصلاحاتی! به مجلس برگردانده شد و به تصویب رسید. دولت وقت،با بکارگیری سیاست چماق و هویج،از سویی با برخورد تند خاطرهای تلخی در پس ذهن فرهنگیان بر جای گذاشت و از سوی دیگر با تغییراتی در قانون خدمات کشوری آن را به پوسته ای خوش آب و رنگ اما خالی از درونمایه های ارزشمند نمود. پس از آن نیز با حکم های سنگین اداری برای سران معترضان،فضا را به شدت امنیتی نمود. البته نمی توان سکوت فرهنگیان در آن سال ها را تنها وابسته به آن فضا دانست. دو دولت اصولگرا آنچنان گستره اقتصادی کشور را به آشوب کشاند که فرهنگیان دیگر خود را تنها گروه درگیر با اقتصاد نمی دانستند و در این غم جانکاه همدردان فراوانی یافته بودند و از این رو دم بر نمی آوردند! اما امروز جنس اعتراض ها چیز دیگری است. فرهنگیان که خود یکی از گروه های پشتیبان دولت هستند و به شعارهای پیش از انتخاب ایشان دل بسته اند،امروز خود را باز در جایگاه تبعیض می دانند. در حالی که بودجه برخی نهادها و وزارتخانه ها تا 70 درصد افزایش را نشان می دهد،آموزش و پرورش با 5 هزار میلیارد تومان کسری بودجه سال گذشته،65 درصد مدرسه های فرسوده،میانگین دریافتی نزدیک به نصف خط فقر،یک درصد بودجه کیفیت بخشی،هزینه های تغییر ساختار غیر ضروری دولت پیش،فیش های آب و برق و گاز و تلفن مدرسه ها پس از هدفمند کردن یارانه ها و صدها گرفتاری دیگر همچنان بر طبل نداری می کوبد و کسی صدای آن را نمی شنود! در این آشفته بازار،مجلس نیز برای پیگیری هدف های سیاسی و جناحی خویش هر روز با بهانه ای برای ضربه به دولت،گرفتارترین وزارتخانه را به توپ انتقاد بسته و دومین کارت زرد خویش را به فانی نشان داد. مجلس که بزرگترین سهم را در محروم کردن آموزش و پرورش از محمدعلی نجفی داشت،امروز فانی را به خاطر کارهای نکرده اش - مانند استخدام های بی حساب و کتاب وزیر پیشین و انتصابات!- به مجلس می کشاند و به جای این که بازتاب دهنده گرفتاری های واقعی نهاد آموزشی مانند اقتصاد و ساختار باشد،شیپور را از سر گشادش می زند! باشد که مجلس درهنگام بررسی لایحه بودجه 94،ستم خویش به خانواده آموزش و پرورش را جبران نماید و برای باز نمودن گره های بی شمار اقتصادی این نهاد گامی بردارد. گرچه این روزها خبرهای خوبی از کمیسیون تلفیق نیز شنیده می شود.

 اما دولت و وزیر آموزش و پرورش در وضعیت کنونی دست کم از نگاه فرهنگیان چنان که باید و شاید به شعارهای پیش از انتخابات رییس جمهور روحانی نزدیک نشده اند. بیم آن می رود که این حس در بزنگاه های ویژه ای به کلیت دولت آسیب رسانده و فرهنگیان را که در گروه های پشتیبان دولت جای دارند،دل سرد کند. به باور من امروز بیش از هر زمان دیگری فانی به نزدیک شدن به دیدگاه های فرهنگیان نیاز دارد و باید بتواند صدای اعتراض این گروه تاثیر گذار در دولت و مجلس باشد و البته در این راه افراد پر نفوذ دولت نیز باید به یاری او شتافته و با پیشنهادهایی او را یاری دهند. برای نمونه و پس از اعتراض های فرهنگیان در شهرهای گوناگون با به دست گرفتن این برگ برنده به دولت و مجلس پیشنهاد افزایش بودجه را ارائه داده و در پی بدست آوردن دل کارمندان خویش باشد. او در جاهایی نشان داده است که توانایی کارهای بزرگ را دارد. برای نمونه نامه به رییس قوه قضایی برای آزادی معلمان زندانی که کاری بس پسندیده و شجاعانه بود. پس باز هم نیاز به یک چنین کاری در میان فرهنگیان حس می شود. این گوی و این میدان.             

http://www.farheekhtegan.ir/newspaper/page/1596/13/25598/0