آزمون های مهرماه،باری تازه بر دوش آموزش!

محمدرضا نیک نژاد،روزنامه آرمان،26 مهرماه 93

(این یاداشت با حذف بخش هایی از آن در روزنامه چاپ شده است)

چند روز از مهرماه نگذشته بود که معاون مدرسه با چند دسته برگه آزمون پیشم آمد و گفت:این ها برگه آزمون های جبرانی مهرماه هستند،تا جایی که راه دارد کمک کن! امسال بخشنامه شده که افزون بر دانش آموزان سال اول،از افتاده های سال دوم هم در مهرماه آزمون بگیریم.  

 یکی از گرفتاری های آموزش وپرورش در سال های گذشته،افت شدید آموزشی در سال اول دبیرستان بود. بر پایه آمارهای آن زمان بیش از دویست هزار دانش آموز در این پایه رد می شدند و هزینه هنگفتی بر دوش آموزش و پرورش می گذاشت. در دوران حاجی بابایی کاربدستان آموزشی راهکاری برای آن ارائه دادند. در این طرح با برگزاری کلاس های تابستانی،افزون بر دریافت شهریه از خانواده ها،پای آزمون های مهر را به ساختار آموزشی باز کردند و با دادن نمره های مستمر بالا به شرکت کنندگان در کلاس ها و سفارش به مدیران و معلمان برای طرح پرسش های ساده و دادن نمره! - و البته حتی با داشتن تجدیدی هم- آنها را به پایه بالاتر هل می دادند. به این ترتیب شمار ردی های سال اول را به صفر رساندند! اما پرسشی که همچنان بی پاسخ مانده آن است که این کار با چه بهایی انجام می گیرد؟ بر کسی پوشیده نیست که چنین روشی تنها صورت مسئله را پاک کرده و افت آموزشی را به سال های بالاتر و به ویژه پایه سوم و آزمون های نهایی منتقل خواهد نمود. اما امسال این بخشنامه افزون بر این که در پایه اول اجرا گردید،برای نخستین بار،پایه های دوم در همه رشته ها را هم در بر گرفته است. بی گمان پیامدهای بدِ این طرح حتی گریبان رشته هایی مانند ریاضی و تجربی - که به نسبت،دانش آموزان درسخوان تری دارند- را می گیرد و می تواند در سال های آینده آسیب های آموزشی را بیش از گذشته نماید. اما برگزاری آزمون های پیاپی،دادن مستمر بالا و فشار بر معلم برای نمره دادن به دانش آموزان ضعیف،آیا می تواند گره افت آموزشی را بگشاید؟ نا گفته پیداست که این روش نه تنها گره ای از افت آموزشی باز نمی کند،بلکه می تواند حقی نابجا برای دانش آموزان پدید آورده و آنها را تشویق به درس نخواندن نماید. از سوی دیگر این روش نمره دهی،دانش آموزان درسخوان را بی انگیزه نموده و آنها با خود می اندیشند که ما با این همه تلاش و برخی بدون کمترین تلاش نمره می گیرند. این روش افزون بر این که بی عدالتی است! بسیاری از معلمان را نیز دلگیر کرده و به باور آنها جایگاه آموزش و یادگیری خدشه دار شده است. اما چه باید کرد؟ نخست باید پذیرفت که سهم بزرگی از افت آموزش در پایه های پایین تر - یعنی دبستان- شکل می گیرد. بنابراین باید برای از میان برداشتن این گرفتاری به ریشه ها بازگشت و آنها را خشکاند. یکی از ریشه ای ترین آنها فشار آموزشی بیهوده و حتی به شدت آسیب زا در نخستین سال های آموزش است. بی گمان این فشارها که در شرکت دادن دبستانی ها در آزمون هایی مانند قلم چی یا تهیه انواع کتاب های کمک درسی و حساسیت و فشارهای فرهنگی و خانوادگی بازتاب می یابد،دانش آموزان را در سال های بالاتر از درس و مشق و یادگیری گریزان نموده و این روگردانی از آموزش،خود را در سال های پایانی متوسطه اول و سال های نخست دبیرستان نشان می دهد. اگر بنا داریم که لکه "ردی" را از دامن آموزش پاک کنیم! بهتر نیست آزمون را از ساختار آموزشی حذف کنیم؟ از این راه هم فشار را از دوشِ دانش آموزان،پدر و مادرها،آموزگاران و دولت برمی داریم و هم آموزش را از ننگ نمره دهی و نمره فروشی می رهانیم. اما اگر بنا به برگزاری آزمون است،می توان،حجم کتاب ها و درونمایه های آموزشی به ویژه در دبستان را کاهش داده و بر چهره دیگر آموزش یعنی پرورش رفتارهای شهروندی،جامعه پذیری،اخلاق،هنر،زمینه سازی برای همکاری و همیاری های گروهی و... پای فشرد و در پایان نیز برای برخی درس ها مانند ریاضی و علوم،آزمونی هایی آسان و مفهومی برگزار نمود به گونه ای که بیشتر دانش آموزان در آن ها کامیاب شوند. با این کار از سویی آموزش برای دانش آموزان دلچسب شده و استرس و فشار را در آنها و خانواده هایشان می کاهیم و از دیگر سو آبروی آموزش،آزمون،آموزگار را حفظ کرده و دست کم از ریشخند شدنشان جلو گیری می کنیم. باید به خانواده ها و دانش آموزان فهماند که هدف از آموزش نمره و رقابت و کنکور نیست و به مسئولان نیز گفت که کامیابی های آموزشی درصد قبولی و بیلان کار بالا به هر بهایی نیست.  

         http://armandaily.ir/?News_Id=93260 

نظرات 0 + ارسال نظر
برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد