بیانیه ی کانون صنفی معلمان ایران

به نام خداوند جان و خرد

بیانیه ی کانون صنفی معلمان ایران درباره ی آتش سوزی در دبستان روستای "شین آباد" پیرانشهر

پیش از هر چیز بر خود بایسته می دانیم که بار دیگر مراتب همدردی خود را با همه ی آسیب دیدگان رخدادهای تلخ و جانگداز چند ماهه ی گذشته ی آموزش و پرورش اعلام نماییم؛ رخدادهای اندوه باری که با واژگون شدن اتوبوس راهیان نور دانش آموزان دختر بروجنی و کشته شدن 26 دانش آموز و آموزگار آغاز گردید و با آتش سوزی در دبستان روستای "شین آباد" پیرانشهر آذربایجان غربی ادامه یافت که متآسفانه در این آتش سوزی 30 دانش آموز دختر چهارم دبستان دچار سوختگی گردیدند و یکی از آنها نیز،جان خویش را از دست داد. شوربختانه باز هم در همین روزها،شاهد بودیم که بر اثر تصادف مینی بوس آموزگاران استان چهارمحال و بختیاری،یک تن از همکاران فرهنگی نیز کشته شد؛ما درگذشت این آموزگار زحمت کش را به خانواده و همه ی بازماندگان محترم شان تسلیت می گوییم.

به نام خداوند جان و خرد

بیانیه ی کانون صنفی معلمان ایران درباره ی آتش سوزی در دبستان روستای "شین آباد" پیرانشهر

پیش از هر چیز بر خود بایسته می دانیم که بار دیگر مراتب همدردی خود را با همه ی آسیب دیدگان رخدادهای تلخ و جانگداز چند ماهه ی گذشته ی آموزش و پرورش اعلام نماییم؛ رخدادهای اندوه باری که با واژگون شدن اتوبوس راهیان نور دانش آموزان دختر بروجنی و کشته شدن 26 دانش آموز و آموزگار آغاز گردید و با آتش سوزی در دبستان روستای "شین آباد" پیرانشهر آذربایجان غربی ادامه یافت که متآسفانه در این آتش سوزی 30 دانش آموز دختر چهارم دبستان دچار سوختگی گردیدند و یکی از آنها نیز،جان خویش را از دست داد. شوربختانه باز هم در همین روزها،شاهد بودیم که بر اثر تصادف مینی بوس آموزگاران استان چهارمحال و بختیاری،یک تن از همکاران فرهنگی نیز کشته شد؛ما درگذشت این آموزگار زحمت کش را به خانواده و همه ی بازماندگان محترم شان تسلیت می گوییم.

اما ناگفته پیداست که چنین رخدادهای تلخی،نشانه هایی هستند از واقعیت اندوه باری که دیرزمانی است آموزش و پرورش ایران با آن دست به گریبان است؛گرچه فرادستان و مسئولان آموزشی،سال هاست که نخواسته و نمی خواهند چهره ی راستین این واقعیت نمایان گردد و پیاپی با آمارهای فریبنده و برنامه های سست بنیاد هر روزه،پوششی بر آن می کشند و کارنامه ای درخشان برای خویش صادر می نمایند. اما چه کنیم که واقعیت تلخ،روزهایی اینچنین،خود را آشکارتر می سازد و پرده ی پندارهای دروغین را پاره می سازد. در دو- سه سال گذشته،شعار "تحول بنیادین در آموزش و پرورش" بارها و بارها،و به مناسبت های گوناگون تکرار و شنیده شد. حاجی بابایی،وزیر آموزش و پرورش و دیگر کاربدستان کنونی وزرات خانه ی آموزش و پرورش،آن اندازه از عملکرد خویش و برنامه های کارشناسی شده شان گفتند و نوشتند گویی همه ی نابسامانی ها و واپس ماندگی های آموزشی ایران،با آمدن آقایان،به یک باره دود گردیده و به هوا رفته،و ما مانده ایم که با آموزش و پرورشی چنین بی کم و کاست و کارآمد و پیشرو،چه کنیم و تا کجا پیش برویم! و البته راز این دگرگونی بزرگ و شگرف نیز تنها این بود که پنج سال دبستان به شش سال تبدیل گردید و بس! و با این کشف تازه،آموزش و پرورش،درمان همه ی دردهای خویش را یافت و دیگر نه نشانی از کسری بودجه و وضعیت بد و فاجعه آمیز معیشت آموزگاران و شمار بالای دانش آموزان کلاس ماند و نه چندان خبری از ساختمان های فرسوده مدرسه ها و فضای ناچیز آزمایشگاهی و کارگاهی و ورزشی،و البته همچنین از بخاری های نفتی 150000 کلاس درس. هر چه هم که گفته شد که این شعارزدگی،سطحی گرایی و پنهان کاری،راه و روش درست برخورد با کاستی های گوناگون آموزشی نیست و با این شیوه نه تنها باری از دوش ناتوان و رنجور آموزش و پرورش برداشته نخواهد شد که بی گمان وضع به مراتب از آنچه که هست هم بدتر خواهد گردید و چنین برنامه های بی بنیادی،زندگی و هستی دانش آموز و آموزگار را نیز خواهد سوزاند؛گوش شنوایی نبود که هیچ،در پاسخ گفته شد که سیاه نمایی می کنید و چشم دیدن پیشرفت ها را ندارید! بی گمان یکی از دل نگرانی های همیشگی کنشگران صنفی- مدنی فرهنگی ارزنده ای همچون محمود باقری،رسول بداقی،محمد داوری،عبداله مومنی و ... که متآسفانه برخی از آنها هم اکنون 40 ماه است که بدون حتی یک روز مرخصی در زندان بسر می برند،بهبود راستین و بنیادی همین اوضاع نابسامان و واپس مانده ی آموزش و پرورش ایران است. آموزشی که هر هفته و هر ماه جان می ستاند و شنیدن خبرهای ناگوار سوختن و کشته شدن دانش آموز و معلم،به امری عادی بدل گشته است. دریغا که مرگ در آموزش و پرورش،آنچنان معمول گردیده که هیچ کس،و از آن میان وزیر،حتی نمی پذیرد بابت آن،پوزشی راستین بخواهد،تا چه رسد به این که از سر درد و اندوه درون استعفا نماید و کناره گیرد. گویا در این کشور،جان دانش آموز و آموزگار،همه بایستی فدایی آموزه ها و برنامه هایی گردد که مسئولان،درست تشخیص می دهند و در راستای رسیدن به هدف،اگر هم پیاپی،کسانی جان ببازند،جای اندوه،و یا پوزشی نیست. این در حالی است که ارزش جان انسان و تبیین حقوق انسانی او،از نخستین وظیفه های دستگاه های آموزشی نوین است. یعنی در آموزش و پرورش امروزین،انسان،و ارج و ارزش و جایگاهش،به همراه حقوق جدانشدنی بشری و مدنی اش،سرلوحه کار است و یکی از وظایف بنیادی آموزش و پرورش،رعایت حقوق انسانی دانش آموز و آموزگار است و آشنا نمودن آنها با این حقوق.

اما شوربختانه در آموزش و پرورش ما،بسیاری از حقوق دانش آموز و آموزگار زیرپا گذاشته می شود. در کلاس درس "شین آباد" نزدیک به چهل دانش آموز حضور داشته اند- استاندارد شمار دانش آموزان کلاس،پیرامون 25 نفر است. یعنی در آن کلاس،کار معلم،یک و نیم تا دو برابر کاری است که باید انجام دهد. روستا گازکشی شده اما کلاس با بخاری نفتی گرم می شده،و روشن نیست که بخاری از چند سال پیش تاکنون،تعمیر نگردیده است. و اصولا چرا مدرسه های کشور ثروتمندی چون ایران،بایستی با سیستم های گرمایشی ناایمن و قدیمی گرم شوند؟ ایران،یک درصد جمعیت جهان را داراست اما از هفت درصد ذخایر جهان برخوردار است. ایران دومین کشور تولید کننده ی گاز جهان است،یکی از مهم ترین تولید کنندگان نفت جهان،و دهمین کشور دارای معادن. پس چرا باید 30 درصد از کلاس های درس اش،هنوز هم با بخاری نفتی گرم شود و 30- 40 درصد از ساختمان های مدارس اش،فرسوده و تخریبی باشند که با کم توان ترین زمین لرزه ای فرو ریزند.

اما یکی از نکات درخور درنگ این آتش سوزی،رفتار آموزگار کلاس است که متآسفانه به جای هدایت دانش آموزان به بیرون کلاس،به سراغ سرایدار مدرسه می رود و او نیز تصمیم به بردن بخاری به بیرون کلاس می گیرد که در میانه ی راه،بخاری از دستش رها می شود و آتش پخش می گردد. وزیر،با سوء استفاده از این شتابزدگی،یکی از مقصران این آتش سوزی را معلم اعلام نموده است. گرچه این موضوعی است که می تواند از زاویه های گوناگون به بحث گذاشته شود اما این نکته را نباید فراموش نمود که ساختار مدیریتی متمرکز آموزش و پرورش،سال هاست که از تصمیم گیری های فردی آموزگاران و احساس اختیار در برخورد با مسایل پیش آمده در مدرسه،چیز چندانی برجای نگذاشته است. رفتار این آموزگار،در چارچوب آموزش و پرورش سخت متمرکز و بسته ی ایران،چیز چندان شگفتی نیست. اگر این رفتار محل ایراد است- که البته هست- بهتر است مورد آسیب شناسی و ریشه یابی ژرف تری قرار گیرد و نه این که به سادگی ،دستاویزی برای همه ی کمبودها و بی برنامگی ها گردد.

نابسامانی ها و کمبودهای آموزش و پرورش ایران بسیارند. این وضعیت که گه گاه،با آمارهایی نگران کننده و یا رخدادهایی اندوه بار،پوشش تبلیغات را به کنار می زنند و نمایان تر می شوند،بایستی به درستی دیده و پژوهیده شوند . آمار شگفت ده میلیون بی سواد،و چهار میلیون کودک بازمانده از آموزش،به همراه افت شدید آموزشی در بیشتر پایه های تحصیلی،هنگامی که با خبرهای مرگ پیاپی دانش آموز و آموزگار همراه می شود،سخت از ایمن و مفید بودن فضای آموزش می کاهد و بر واهمه خانواده ها و نگرانی آنها از سلامت فرزندانشان می افزاید. آیا این خود،مصداق دقیقی از تشویش اذهان نیست؟

اگر در هر سال تحصیلی،دویست هزار دانش آموز سال نخست دبیرستان مردود می شوند راهش حذف امکان مردود شدن و پاک کردن صورت مسآله ی افت آموزشی نمی باشد- آنچنان که آموزش و پرورش از سال گذشته به آن دست زده است. اگر در طول چند سال گذشته،شمار دانش آموزان سراسر ایران از نوزده میلیون به دوازده میلیون کاهش یافته اما شمار دانش آموزان کلاس های درس،همچنان بالاست و حقوق و دستمرد آموزگار،همچنان کفاف زندگی اش را نمی دهد و روز به روز هم از قدرت خرید این قشر اثرگذار و زحمت کش جامعه کاسته می شود،راهش تعریف و تمجید صوری از مقام معلم نیست؛نگاه همگان،و به ویژه کارگزاران نظام،بایستی به آموزش و پرورش و اهمیت آن،دگرگون شود.

کانون صنفی معلمان ایران،بر این باور است که واقعیت های آموزش و پرورش ایران کنونی،بسی تلخ و دردناک است. راه بهبود آن اما،پنهان کاری و تغییرات ظاهری و صوری نیست. آموزگار و دانش آموز،بایستی با حقوق مسلم بشری خویش آشنا شوند و بالاتر،از آن برخوردار گردند و فرصت سخن گفتن و تشکیل انجمن بیابند و بتوانند نهادهای مدنی خویش را برپاسازند. این نهادها،صدای راستین آموزش خواهند بود و علاج واقعه را پیش از وقوع خواهند نمود و هشدار خواهند داد. جناب وزیر! در آن صورت دیگر نیازی نیست که خبرنگاران به جای شما استعفا دهند که چرا پیش از حادثه شما را خبردار نساخته اند! اما شما جناب حاجی بابایی،که بیش از سه سال است با برنامه های نادرست خویش،بیشتر سرمایه و بودجه ی آموزش و پرورش را به هدر داده و اولویت کار خویش را نه حفظ جان دانش آموز و آموزگار و دست یافتن آنها به حقوق راستین شان،بلکه پرداختن به شعارهای بی بنیاد نهاده اید،مرجع پاسخگوی همه ی این فاجعه ها هستید. از دید ما،کمترین کاری که می توانید و باید انجام دهید،همانا استعفاست.

کانون صنفی معلمان ایران

21/9/91

نظرات 3 + ارسال نظر
صریر جمعه 24 آذر‌ماه سال 1391 ساعت 08:13 ب.ظ

سلام نیک نژاد از لطف شما بسیار سپاس گزارم .
از اینکه مطالب اینجانب را منتشر می کنید تشکر و اگر زحمتی نیست آدرس فیسبوکی که مطالب را در آن منتشر می کنید برایم ارسال کنید . با سپاس
علی بهشتی نیا

علی بهشتی نیا یکشنبه 26 آذر‌ماه سال 1391 ساعت 09:06 ب.ظ http://ashu.blogfa.com

با سلام و سپاس به خاطر اظهار لطف شما
مطلب جدید"باز تعریف واژگان در آموزش و پرورش" را می توانید در صریر بخوانید.
http://ashu.blogfa.com/

علی بهشتی نیا یکشنبه 26 آذر‌ماه سال 1391 ساعت 09:12 ب.ظ http://ashu.blogfa.com

با سلام و سپاس به خاطر اظهار لطف شما
مطلب جدید"باز تعریف واژگان در آموزش و پرورش" را می توانید در صریر بخوانید.
http://ashu.blogfa.com/

برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد